بیکاری، اگرچه ریشه اصلی بسیاری از آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی است؛ با این حال، این معضل اجتماعی و اقتصادی، زمانی تلخ‌تر می‌شود که بدانیم بخش عمده‌ای از بیکاری، مربوط به فارغ‌التحصیلان دانشگاهی است.

روز جهانی بناها و محوطه‌های تاریخی، همه ساله در اواخر فروردین (18 آوریل) فرصتی است برای تجربه اندوختن از تصمیمات نادرست در حوزه میراث و برنامه‌ریزی برای حفاظت از سرمایه‌های تاریخی شهرها. تبریز با در نظر داشتن نقش تاریخی، از جمله شهرهایی است در طول تاریخ، دستخوش تلاطم‌های تاریخی و طبیعی شده و بخش مهمی از ابنیه و محوطه‌های تاریخی خود را از دست داده است.

ربع رشیدی تبریز بزرگترین دانشگاه باستانی جهان که بیش از ۷۰۰ سال قبل احداث شد و دانشجویانی از چین و هند و خلیج فارس داشت و عنوان بزرگترین شهرک دانشگاهی و چند زبانه جهان پس از دوره ساسانی شناخته می‌شد، با خطر ویرانی کامل مواجه است. بارش‌های سالانه و سیلاب و زلزله و البته برداشت مصالح آن برای ساخت خانه، این بنای تاریخی و ثبت ملی شده ایران را دچار آسیب‌های زیادی کرده است. 

ساخت و ساز در حریم مقبره الشعرا، در حالی به چشم می خورد که این اثر در فهرست اثار ملی ثبت شده و هرگونه بلندمرتبه سازی در محدوده آن، خلاف قوانین میراث و شهرداری است. 

سال 1403 در تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران، از سال‌های پرمناقشه به شمار می‌رود. آذربایجان شرقی و مشخصاً تبریز بار دیگر، خاستگاه این تحولات بود. شهادت رئیس‌جمهور وقت در اوایل این سال، در آذربایجان‌شرقی رقم خورد و رئیس‌جمهور بعدی نیز از این شهر، به پاستور راه یافت. تقویم به آخرین برگ‌های 1403 نزدیک می‌شود. مرور 90 سرخط‌ خبری 1403 در آذربایجان‌شرقی، خالی از لطف نخواهد بود.

تاثیرات فضای مجازی، نه تنها فراتر از محدوده خانواده‌ها است، بلکه آشکارا نظام صنفی و ساختار تجاری شهرها را متاثر ساخته است، به طوری که بخش عمده‌‌ای از واحدهای تجاری شهرها در حال تبدیل به فعالیت های مرتبط با موبایل تبدیل شده است.

تصادف و کشته و مصدوم در اتوبان پیامبر اعظم(ص) از سرخط‌های ثابت اخبار رسانه‌هاست. مسیر این اتوبان در بخش‌های مختلف فرسوده شده و نیاز اساسی به اصلاح روکش دارد، اما بی‌اعتنایی به این مشکل ساده و نه‌چندان هزینه‌بَر، تقریبا هر ماه، تصادف‌های خونین و ویرانگر به بار می‌آورد.

خانه‌های تاریخی، میراث معماری هر شهر است اما در کنار حفاظت از ویژگی‌های معماری، تعریف کاربری متناسب با شانیت تاریخی و فرهنگی این بناها نیز بسیار حائز اهمیت است. خانه تاریخی امیرکبیر، به طور بالقوه می‌تواند یک فرهنگسرا یا هنرسرا باشد.
 

خانه کلانتر تبریز، مانند بسیاری آثار تاریخی رهاشده و بلاتکلیف، هم‌چنان با بودجه‌های قطره‌چکانی، روزگار می‌گذراند، به این امید که به رغم چالش‌‌های مالی و تعارض‌های مِلکی و اداری، بتواند بار دیگر در شهر جلوه کند.

کشفیات پلیس در حوزه اشیای باستانی، هر روز در شکل و قالب جدیدی، به گوش می‌رسد و این یعنی، چرخه عرضه آثار باستانی تقلبی را در استان باید جدی گرفت؛ چه آثاری که اصالت تاریخی دارند و چه آثار تقلبی و جعلی.

ارس، مرز آبی ایران با چند کشور همسایه، در دامن کوهسارها و دامنه‌های شمال‌غرب ایران می‌خروشد و طبیعت بکر ارسباران را جلوه‌ای سبز و درخشان می‌بخشد، با این حال، در پس این خروش و زیبایی، ماجرایی دیگر نهفته است: «فرسایش تدریجی بستر رودخانه، بخش‌هایی از خاک سرزمینی ایران را آرام و بی‌سر و صدا می‌بلعد.»

همه‌چیز از اردیبهشت گرمِ شیراز شروع شد. 23 اردیبهشت 1402، آتش از بساط چند معتاد در گوشه‌ای از گورستان دارالسلام -با بیش از 1200 سال قدمت تاریخی- شروع شد، آرام‌آرام از میان علف‌های هرز عبور کرد و تعدادی از سنگ قبرهای نفیس تاریخی را به کام شعله‌های خود گرفت.