به گزارش همنوا به نقل از صاحب دیوان، در سال ۱۹۵۳ میلادی (۱۳۳۲) هجری شمسی یک جوان بیست و چهار ساله سویسی به نام نیکولا بوویه ، که از نوجوانی عاشق سفر بود و پیش از آن در هفده سالگی مدتی را در نروژ و در نوزده سالگی مدنی را در فنلاند گذرانده بود. به همراه دوست نقاشش تی یری وزنه با یک اتومبیل فیات توپولینو از بلگراد در یوگوسلاوی راه افتاد ترکیه را پیمود از مرز ترکیه به تبریز آمد و شش ماه در آنجا ماند. در این مدت از راه تدریس خصوصی زبان فرانسه گذران می کرد. سفری پرماجرا به مهاباد کرد و بعد به تبریز بازگشت و آنگاه از راه میانه به تهران و از آنجا به اصفهان رفت کویر را پیمود و از مرز بلوچستان راهی پاکستان و ازآنجا افغانستان شد.

بوویه داستان این سفر را در کتابی به نام کار جهان باز گفته است که اول بار در سال ۱۹۶۳ به خرج نویسنده منتشر شد و بعدها بسیار محبوب و مشهور شد. و به چاپهای مکرر رسید بوویه پس از آن سفرهای دیگری از جمله به ژاپن کرد و حتی شش ماه تمام در سیلان بیمار و افسرده افتاد و همه این ماجراها را در آثار دیگر خود حکایت کرده است اما شهرت او به کار جهان است که در عالم سفرنامه نویسی اثری است کم مانند و نامتعارف بوویه در این اثر چیزهایی را دیده و گفته است که سیاحان دیگر کمتر به آن توجه دارند.

سفرنامه او بیش از آنکه حکایت سفری در عالم بیرون باشد سیری در عالم درون است هم در درون خودش و هم در درون دیگرانی که در ضمن سفر می بیند و می شناسد. توجه او نه به بناهای باشکوه است و نه به عجایب طبیعی او شکارگر لحظه های دیریاب زندگی و گوشه های ناشناس روح آدمی است و این دو را در ساده ترین چیزها و معمولی ترین آدمها مییابد و با قلمی هنرمندانه وصف می کند. زبان او بسیار غنی است و نثر او گاهی پهلو به شعر می زند.

بخشی از این سفرنامه با عنوان شیروخورشید راه و رسم دنیا توسط سرکار خانم ناهید طباطبایی ترجمه و توسط انتشارات چشمه به بازار کتاب عرضه شده است.