کودکی خردسال باشی و از بزرگترها و در و همسایه بشنوی که با هراس از مهمانی ناخواسته و ناخوانده می گویند، حق داری غرق تعجب بشوی و با خودت بگویی مگر این مهمان کیست و چه خطری با خود دارد که مردم همه می گویند: “عام غلامرضا آمده” و چه خبر از عام غلامرضا و …؟ اصلا این عمو غلامرضا کیست که همه از او واهمه دارند؟ ما که در بین عموها و حتی بقیه فامیل همچنین کسی را نداریم که آمده باشد یا نیامده باشد؛ تازه آمده باشد هم مثل بقیه فامیل لابد با خودش سوغاتی می آورد. مگر می شود کسی از ولایت دست خالی بیاید و سوغاتیش وحشت باشد؟
چند سالی گذشت که فهمیدم این عموغلامرضای ترسناک همان “آنفولانزا”ست که در تداول عوامانه به عام غلامرضا تبدیل شده است و دور از جان بعدها که چندباری دچارش شدیم فهمیدیم که مردم حق دارند از آن وحشت داشته باشند.
بیشتر شما یادتان نمی آید که آن زمان ها وضع بهداشت اصلا خوب نبود و امکانات پزشکی مخصوصا در روستاها و حتی شهرستان های بزرگ و کوچک، اصلا قابل مقایسه با امروز نبود. آن سال ها حتی در دیار ما که یک شهر صنعتی نفتی بود در بین کودکان بیماری های زیادی مثل کچلی و تراخم رواج داشت و ناظم مدرسه ما هر روز صبح نیمی از بچه های کلاس را به صف می کرد تا مامور بهداشت در چشم یکایکشان قطره ضد تراخم بریزد. مریض هم که می شدیم خصوصا در سال های دهه پنجاه که وضع مملکت مقداری بهتر شده بود، حسابمان با تازه دکترهای هندی بود که زبان آدمیزاد نمی فهمیدند.
البته بزرگترهای ما حق داشتند آن جور از عام غلامرضا بترسند و این هراس را ناخواسته به ما هم منتقل کنند. آن ها تصویرهای تلخ بیماری های وحشتناکی مثل وبا و سال های وبایی داشتند که وقتی می آمد گروه گروه مردم ، خصوصا به نظر آن ها خوب ها را دفن می کرد. از مثل های آن روزگار این بود که وقتی از کسی تعریف زیادی می کردند به شوخی می گفتند: “اگر خوب بود سال وبایی مرده بود” و وقتی هم که می خواستند بچه شرور و نحسی را نفرین کنند به او “وبا برده” می گفتند! خلاصه اینکه بشر همواره از شر بیماری در امان نبوده و نیست؛ حالا می خواهد عام غلامرضا باشد یا عمه کرونا یا هر کوفت و زهرمار دیگر. باید صبور باشیم و خصوصا پیش بچه ها از کرونا زیاد حرف نزنیم و وحشت خومان را اگر وحشتی داریم، به این طفلک ها منتقل نکنیم.

محمدرضا ترکی