به گزارش پایگاه خبری هم نوا،زنوزی بعد از مدتها کشمکش تیمی را واگذار کرد که هواداران واقعی تراکتور مسئولیتش را به او سپرده بودند. او بعد از مدیریت درست بر گسترش فولاد (که بعدها به ماشین‌سازی دیگر تیم محبوب تبریزیها تغییر نام داد) با درخواست هواداران تراکتور به سوی تراکتور رفت و این تیم را با هزینه‌های غیر متعارف  فوتبال (که بیشتر به دلیل خرج سرسام‌آور تیم‌های پولدار و صنعتی است) پذیرفت. اتفاقا خوب خرج کرد و تیم را به قهرمانی جام حذفی هم رساند؛ اما پاسخ توجه او به فوتبال آذربایجان، متناسب با عشقش نبود. برخی آدمها با منافع خاص، کانالهای هواداری را تحریک کردند و سمت و سوی حملات منحرف شد و زنوزی را نشانه رفت. توهین در فضای مجازی به مالک تراکتور و خانواده‌اش و حتی شکستن شیشه‌های باشگاه و خانه پدری مالک، در نهایت، کاسه صبر او را لبریز کرد. او بعد از سه سال که صدها میلیارد تومان از حساب خود برای تراکتور خرج کرد (و حتی یک ریال نفع شخصی نبرد) فقط توهین شنید و تهدید. زنوزی باید در رقابت با تیم‌های صنعتی (که بیمحابا از کیسه دولت خرج میکنند) تمام زندگی خود را به حرج میگذشت و چنین کاری عملا غیر ممکن بود. تیم‌های صنعتی، بیدلیل قیمت بازیکنان را بالا برده‌اند چون کوچکترین آسیبی متوجه مدیران باشگاه نیست چون حساب باشگاه مدام از سوی کارخانه‌های قدرتمند اقتصادی پر میشود. برای آنها اصلا بد نیست که قیمت بازیکن ۳ میلیاردی بشود ۱۵ میلیارد؛ اما در این رقابت، استخوان افرادی خرد میشود که میخواهند از سر عشق و با بودجه خصوصی، تیمداری کنند. حالا تراکتور چنین وضعیتی دارد و زنوزی نمیتواند در رقابت شانه به شانه با تیم‌های صنعتی ۴۰۰ میلیارد در یک فصل هزینه کند. آواری که کرونا بر سر اقتصاد فرود آورد، حساب بسیاری از کارآفرینان کشور را خالی یا ضعیف کرد و طبیعی است که در چنین شرایطی زنوزی نتواند زیاد خرج کند. او تیم را واگذار کرد تا آنها که هواداران را تحریک میکنند تا به افراد مورد نظرشان توهین کنند، خود یه میدان بیایند و تنها یک فصل تیمداری کنند تا بدانند در این روزگار، پول درآوردن چقدر سخت است و خرج کردن چقدر دل میخواهد. مالک تراکتور حق داشت تیم را واگذار کند چون پاسخ عشقش را نگرفت و فقط توهین شنید.