به گزارش همنوا به نقل از ایسنا  مسعود پزشکیان در آیین افتتاح مساکن مددجویی و طرح‌های خود اشتغالی با اشاره به جو متفاوت دانشگاه‌ها قبل از انقلاب و دانشگاه‌های کنونی اظهار کرد: زمانی که من دانشجو بودم با چپی‌ها بحث می‌کردیم و آن‌ها کتاب‌هایی داشتند و چنین ادعا می‌کردند که اسلام از برده‌داری دفاع می‌کند، در آن زمان دانشجویان به طور ریشه‌ای فکر می‌کردند که برای کمک به کارگران و فقرا انقلاب خواهند کرد تا عدالت و آزادی برقرار شود و جو دانشگاه مثل الان نبود.

وی با اشاره به فعالیت گروه‌های مختلف دانشجویی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در دانشگاه‌ها، اضافه کرد: در آن زمان گروه‌های مختلفی مثل چپی‌ها، راستی‌ها مجاهدین و پیکاری‌ها در دانشگاه بودند و چپی‌ها ادعا می‌کردند که اسلام از برده‌داری، فئودالیته و گردن کلفت‌ها حمایت می‌کند.

وی در ادامه با بیان این که اگر قرآن را دستورالعملی برای کارهای خود قرار می‌دادیم، در وضعیت کنونی قرار نداشتیم، گفت: در آن زمان در پاسخ به این ادعای چپی‌ها قرآن را مطالعه ‌کردیم تا دستورالعملی پیدا کنیم، الان هم قرآن می‌خوانیم، اما به دستورالعمل‌های آن عمل نمی‌کنیم.

 نماینده مردم تبریز آذرشهر و اسکو در مجلس شورای اسلامی اظهار کرد: در آن آیات که بخش‌هایی از سوره بلد بود، چنین آمده است که اگر در جامعه یتیمی، فقیری و یا فرد گرفتاری ببینیم و به او کمک نکنیم، اصلا مسلمان نیستیم، اگر هم مسلمان باشیم، ایمان نیاورده‌ایم.

 وی در ادامه با اشاره به برگزاری نشست MDG در زمان تصدی وزارت بهداشت، گفت: در این نشست، هشت هدف اصلی برای اجرا در کشورهای مختلف توسط سازمان ملل طراحی شده بود که رسیدگی به زنان و کودکان بی سرپرست، بیماران و فقرا از آن جمله بود، این در حالی است که هشت هدفی را که سازمان ملل برای طراحی آن، زمان زیادی صرف کرده بود، از همان ابتدا در قرآن کریم به آن سفارش شده بود.

 وی با تاکید بر اینکه وظیفه حکومت شنیدن صدای کسانی است که صدایشان به جایی نمی‌رسد و به کمک نیاز دارند، تصریح کرد: باید دغدغه‌مان بعد از پیروزی انقلاب، شنیدن صدای نیازمندان و کمک به آنها می‌بود، معتقد هستم برای کمک به نیازمندان باید از مشارکت مردم، ظرفیت مساجد و محلات استفاده کرد.

 پزشکیان در پایان با اشاره به ساخت بیش از ۵۰۰ خانه بهداشت در زمان ریاستش در دانشگاه علوم پزشکی تبریز خاطرنشان کرد: هنگام حرف زدن از این طرح بسیاری به من خندیدند که بدون اعتبار نمی‌توان خانه بهداشت احداث کرد و استان ما از نظر تعداد خانه‌های بهداشت در کشور آخر بود، اما در طول شش ماه ۶۰۰ خانه بهداشت در ۶۰۰ روستا احداث کردیم، اهالی روستا نیز با وجود نداشتن وضعیت مالی مناسب در احداث این مراکز به ما کمک کردند.