ایران ستیزان با استناد به ابیاتی از شاهنامه که از زبان شخصیت های داستان در هنگامه ی جنگ و ستیز و جدل بیان شده است ، در پی" ضد زن " جلوه دادن فردوسی و اثر گرانسنگ وی برمی آیند.این کار درست مانند آن است که آیه ای از قرآن کریم را که از زبان کفار و در انکار خدا بیان شده است بریده و با استناد به آن ، نعوذ بالله قرآن را اثری ضد توحیدی معرفی کنیم!   شاهنامه پر است از ابیاتی که در ستایش زنان و از زبان خود حکیم طوس سروده شده است. در زمانی که اعراب بازگشته به جاهلیت پیش از اسلام و اقوام ترک و هندو ،  فرزند دختر را ناپسند می شمردند ، شاعر ملی ایران به تاسی از فرهنگ شیعی و ایرانی می سراید:   چو فرزند باشد به آیین و فر گرامی به دل بر ! چه ماده چه نر   ... نگاه فردوسی به زن ، آنچنان آسمانی و الهی است که می گوید:   هم از زن بود دین یزدان به پای یلان را به نیکی بود رهنمای   ... دانای طوس زن را هم از جلوه گاه جمالی و و هم از تجلی گاه جلالی می ستاید و می سراید:   اگر پارسا باشد و رایزن یکی گنج باشد پراکنده زن   به ویژه که باشد به بالا بلند فروهشته تا پای مشکین کمند   خردمند و با دانش و ناز و شرم سخن گفتن  نیک و آوای نرم