از نخستین ساعاتی که سر و صدای حضور منحوس کرونا در کشور بلند شد، مسئولان بهداشتی سعی کردند در سخنان خو به مردم فهیم ایران بفهمانند که قرنطینه یک سیاست قدیمی و از کار افتاده‌است آن هم در روزگاری که اغلب مردم خود را مطلع می‌دانند و نصف بیشترشان تحصیلات دانشگاهی دارند. با این همه در شبکه‌های اجتماعی مدام نظرات مردم را می‌بینیم که از قرنطینه نشدن مینالند! مردم ما متوجه نیستند که مسئولان بهداشتی با آنها در کسوت انسان‌های متمدنی برخورد می‌کنند که درک صحیحی از بحران دارند و می‌توانند در شرایط سخت با همکاری و انجام وظایف شهروندی خود به حل مشکلات کمک کنند. اما گویا این توقع مسئولان از مردم همیشه در صحنه کشورمان، توقع زیادی بود. روز گذشته در حالی که کم کم به سیر نزولی همه‌گیری کرونا امیدوار می‌شدیم، ناگهان با تصاویر هجوم مردم به جاده‌های شمال دود از کله مسئولین و آه از نهاد بخشی از مردم که مراعات اوضاع را می‌کنند؛ بلند شد! بله مردم سرزمین ما که گوشی به دست از قرنطینه نشدن می‌نالند دیروز تمام تلاش خود را کردند تا بتوانند به جاده‌های شمال برسند و خاطرات جدیدی رقم بزنند! حتی در شهرهای دیگر هم مسیر تفرجگاه‌ها بسیار شلوغ بود و بازارها نیز روز پررونقی تجربه کردند. این یعنی مردم این سرزمین علاقمندند تا با زور آنها را در خانه نگه‌‌دارند. ما مردمان قرنطینه‌دوستی هستیم. تا وقتی زور بالای سرمان نباشد کاری را درست انجام نمی‌دهیم. به جا این که خودمان به رعایت بهداشت روی بیاوریم و خانه را امن‌ترین مکان ممکن بدانیم از مسئولان تقاضا می‌کنیم که ما را قرنطینه کنند! مطمئن باشیم که حتی اگر روزی که هم مسئولان کشور به روش چین با اعمال زور ما را در خانه‌ها حبس کنند؛ دوباره گوشی را در دست خواهیم گرفت و از زورگویی مسئولان گلایه خواهیم کرد!
باورش سخت و تلخ است اما اگر در اداره کشور مشکلاتی وجود دارد، این مشکلات دقیقا به بطن مردم باز می‌گردد. این ماییم که همه جا به دنبال پارتی هستیم، این ماییم که هرکجا که بتوانیم از قانون تخطی می‌کنیم، این ماییم که از ناتوانی حکومت در انتشار ویروس کرونا ناراحتیم اما دست خانواده را می‌گیریم و ویروس را منتشر می‌کنیم. به نظر می‌رسد اما برای اصلاح همه چیز در این کشور مردم باید به خود بازگردند. از ماست که بر ماست هم‌وطن!

لیلا حسین نیا