همنوا / پری اشتری: پسرها هاج و واج مانده‌اند و مادر مضطرب شده است. می‌گوید: «مربی‌شون گفته بچه‌ها رو بیارم.» مرد جواب می‌دهد: «پدرشون بیاره. خانم‌ها نمی‌تونن بیان داخل.» زن مستأصل می‌گوید: «پدرشون شیفت شبه چه جوری بیاره؟»؛ «من نمی‌دونم. ممنوعه!» پس چه کسی می‌داند؟ پسرها بغض می‌کنند.

از ماجرای پرهیاهو و حاشیه های ورزشگاه مشهد و قضایای اسپری فلفل و ... هنوز مدت زمان زیادی نگذشته است. اتفاقی که واکنش‌های مختلفی به دنبال داشت و اظهارنظرهای بسیاری در مورد آن شد اما همچون بسیاری از رخدادهای این‌چنینی نیمه‌کاره و بی‌سرانجام رها شد. اینجا اما تبریز است و صحبت نه در خصوص ورزشگاهی صد هزار نفری که در مورد سالنی کوچک مختص هیئت والیبال است که سبقه‌ای طولانی در تاریخ والیبال کشور دارد. جام رمضان در آن برگزار می‌شود و هر شب بعد از افطار مسابقات به صورت منظم برقرارند.

این‌جا هم درها به روی زنان بسته است و حتی مادرانی که فرزندانشان در حال آموزش این رشته‌ی ورزشی هستند نیز نمی‌توانند برای همراهی و تماشای مسابقات قدم به جایگاه تماشاگران بگذارند. این‌ها در حالی است در تهران، اصفهان و شهرهای شمالی کشور زنان اجازه‌ی ورود به جایگاه تماشاگران ِسالن‌های والیبال را دارند و فقط زنان استان‌هایی نظیر آذربایجان شرقی، غربی و اردبیل هستند که از این موضوع محرومند. آن هم طبق قانونی که در هیچ‌کجا نوشته نشده و معلوم نیست دلیل این اعمال سلیقه‌های پیاپی چیست؟ قوانین نانوشته‌ یا شاید ناخوانده این‌چنینی در خفا اتخاذ می‌شوند و آشکارا اعمال می‌شوند اما شاید هنوز کسی دلیل آن را نمی‌داند. و تصمیم‌گیرندگان گویا نمی‌دانند چنین قانونی که فقط برای برخی مناطق گرفته شده، اهانت مستقیم به حرمت زنان و مردان آذربایجان است.

در پیگیری چرایی این موضوع، به نکات جالب توجهی رسیدیم. روابط عمومی دفتر نماینده ولی فقیه در استان به طور اکید و کامل از اتخاذ چنین تصمیمی اظهار بی‌اطلاعی کردند و گفتند که دخالتی در این تصمیم نداشته‌اند. مدیر کل ورزش و جوانان استان که به تازگی سکان مدیریت را به دست گرفته‌، ضمن بی‌اطلاعی از موضوع،  پیگیری امر را به مدیر دیگری محول کردند، آن مدیر دیگر حاضر نشد تلفنی پاسخ دهد و خواهان مصاحبه‌ی حضوری شد! هر چند ناگفته پرواضح است که اتخاذ چنین تصمیماتی فراتر از یک مدیر شهرستان است. ظاهرا این تصمیم در استان‌های مختلف کاملاً سلیقه‌ای و بر اساس سیاست‌های مختص هر استان اتخاذ می‌شود.

براساس پیگیری صورت گرفته از وزارت ورزش، ظاهراٌ تصمیم به عدم حضور بانوان در سالن‌های ورزشی امری قانونی است امّا اینکه در برخی استان این امر جنبه اجرایی به خود نمی‌گیرد و بانوان در سالن‌ها حضور پیدا می‌ کنند و در مقابل در برخی دیگر از استان‌ها به جهت برخی ملاحظات (!) قانون فوق به صورت کامل اجرا می‌شود؛ قبل تأمل است.

با این حال، هیچکس پاسخ واضحی به این مسئله ندارد و آن‌ها که اطلاعی از چند و چون ماجرا ندارند با خود می‌اندیشند که در مگر در سالن‌های ورزشی چه خبر است؟ و مگر قرار نیست ورزش عرصه‌ی جوانمردی و پهلوانی باشد و هر کسی از ظن خود موضوع را به مدیر و مسئولی نسبت می‌دهد و نتیجه کلاف درهمی می‌شود که هیچکس توان باز کردن آن را ندارد. چقدر باید بگذرد و چند ضربه باید به پیکر اجتماع وارد شود تا بدانیم همواره شفافیت بهترین نتیجه را دارد.

بیایید و واضح و شفاف بگویید که قانون کدام است تا مجریان امر نیز مختار به رفتار سلیقه‌ای نیستند.

یادآوری:

«از حقوق انسانی، تفاوتی بین زن و مرد نیست. زیرا که هر دو انسانند...» سوره نحل، آیه 97

 اسلام به زن حق زندگی، حق رفاه و آسایش، حق تعلیم و تعلم، حق مالکیت، حق مزد در برابر کار، حق شکایت از مرد، حق دفاع از حقوق خود، حق شرکت در اموراجتماعی و حق... عطا فرمود؛ و در زمینه های مذکور، هیچ گونه امتیاز و برتری برای مردان نسبت به زنان قائل نشده است.  و این بدین جهت است که طایر زندگی انسانها دارای دو بال است، یکی زن و یکی مرد و بدون این دو بال نمی توان به سوی رشد و تکامل، در زندگی مادی و معنوی پرواز کرد. (اشرف جنتی، منبع: پرتال امام خمینی (ره))

____________

منبع: روزنامه سرخاب