هم‌نوا- مهدی نعلبندی: “هدف اسراییل در جمهوری آذربایجان، ایجاد جنگ شیعه با شیعه است. جنگ سرد در آغاز و جنگ سخت در ادامه. هدف، تبریز است. می‌خواهند سر ایران را بزنند.

اظهارات روز اربعین الهام علی‌اف نشان از فتنه‌ای جدی دارد. رئیس‌جمهور آذربایجان راه مواجهه با هویت خواهی شیعی را در تهدید ایران به تحریک اقوام می‌بیند. حرفی که پیش‌تر حیدر اوغوز زد.

رخدادهای اخیر از جمله اهانت به ایران، هجمه به گفتمان ظهور، بستن مرز و دستگیری رانندگان ایرانی، هجمه به حیثیت طلاب دینی، و مانور سه برادر و رجزخوانی نابودی ایران، جملگی پس از دهه محرم و در آستانه اربعین رخ داد. چند نکته در همین مقام، مهم است:

یکم: همه این رخدادسازی‌ها پیش‌دستانه است و از ترس اربعین. با موضع الهام علی‌اف دیگر جایی برای مراعات دیپلماتیک نمی‌ماند. و نیز احتمال آزار و اذیت مسافران اربعین پس از مراجعت می‌رود.

دوم: عقد این سه برادر را خاخام‌ها خوانده‌اند. از این سه برادر، پاکستان در پی تکفیری‌سازی قره‌باغ است و ترکیه در پی سنی‌سازی آذربایجان. پیش‌درآمدش را هم دارند می‌نوازند و در روزهای آتی شاه اسماعیل را خواهند زد.

سوم: نماینده اسراییل در این میان کیست؟ چه کسی حرف تل‌آویو را می‌زند؟ فعلاً بخشی از مجلس جمهوری آذربایجان. و یحتمل کسان دیگری هم رونمایی شوند. جناب علی‌اف، بازنده این قمار است و مغرور از فتحی ناتمام در قره‌باغ، آذربایجان را خواهد باخت. ترکیه، هیچ‌گاه آذربایجان را کشوری مستقل ندیده بلکه یک استان خود دیده است. حرف در این باب بسیار است و فی‌الحال می‌گذرم. فرصت کردید کتاب محمدامین رسول‌زاده را بخوانید.

چهارم: ایران کجای این معادله است؟! ایران “جواب” مفروض معادله برساخته است. تمام.

کوتاه  و مجمل اینکه:

جبهه جدید برساخته، رجز نیست.

پاکستان در قره‌باغ دنبال همان چیزی است که در افغانستان. و اسرائیل در افغانستان دنبال همان چیزی است که در قره‌باغ. نمی‌خواهند شیعه در قفقاز حالش خوب باشد.

در فتنه جدید باید دشمن اصلی را دید. دشمن اصلی در قفقاز، پشت دو گفتمان وهابی و اخوانی پنهان شده تا آتش جنگ شیعه-شیعه و نشد جنگ شیعه-سنی را برافروزد. هدف، تأمین امنیت اسراییل است با ناامن کردن مرزهای شمالی ایران.

القصه؛

هدف، شکستن جبهه مقاومت است. دوره جدید پیش رو دوره مقاومت است. مقاومت، مرامی‌اسلامی‌دارد و عطری شیعی. آفتاب اگرچه ابتدا بر ما می‌تابد، لیکن غرب پیش‌تر از فردای جهان ترسیده است. باکو، تل‌آویو نخواهد شد اما دور نباشد که تل‌آویو بشود.”