جمعه 12 شهریور 1400
از پنجره اتاقم زل زده ام به اسمان. ساعت پنج و بیست دقیقه بامداد است...در همین غوص کردن و رفتن تو خود, ذهنم کشیده میشود ان بالاها. نگاهم میشود این عکس. 
حالا دنبال خودم میگردم. ذره یا اتم گمشده در این لایتناه خلقت. من کجام؟ کجای این بیکرانگی و عظمت قرار دارم؟ 
یکی برام نوشته بود چرا ضجه میزنی؟ اینم دلیلش.
این تصویر میلرزاند مرا.
نمیخواهم گم بشم. باید معنا بدم به بودنم و از نیستی خودمو خلاص کنم. برای این معنا بخشی دنبال سندم. هیچ چیز بزرگتر و با ارزش تر از تعریف خدا از انسان نیست . انجایی که به واسطه خلق ادمی به خود تبریک می گوید و احسنت.
باز بایدجستجو کنم. سندی که به من بواسطه همه قصورم زمانی برای اندیشیدن بدهد.که نا امید نشم . که تمام شده قلمداد نکنم. که به خود بگویم صد بار اگر توبه شکستی باز ا. گاه انچنان گناه میکنیم که بوی تعفنش هستی را میگیرد .باید دلیلی پیدا کنم و سندی که با همه قصور در دام کفر و بی ایمانی نیفتم. نمیشود که خالق اینهمه حکمت مرا بی حکمت افریده باشد. باز میروم پی خدا. انجا که قسم یاد میکند و می گوید. قسم به عظمت و بزرگی ام که هر انچه افریدم در حال ذکر منند. 
یک لحظه بیخیال سوال و جواب میشم. همین عنوان هرچه افریدم در حال ذکرند باز ذهن مرا میبرد ...

اخه خیلی ها به دشمنی تو مشغولند چطور میشود در حال ذکر تو باشند؟
به بیشمار زیبایی میرسم. فزت و رب الکعبه.
باز برمیگردم به این عکس. 
وقتی خدا مینشیند تو قلبم و میخواهم صدای بندگی ام را به او برسانم  لحظه زیبایی خلق میشود. من از این گمشدگی میرهانم خود راوحرکت میکنم به سوی او. و او حرکت میکند و میاید سمت من .و ما جایی در گوشه و فضای این تصویر انگشتانمان بهم میخورد. 
این دلسپاری و جهد دو طرفه چقدر زیباست.
این بهم رسیدگی انگشتها همان تابلوی زیبای افرینش است. در یک سیالیت و لامکانی و لازمانی. من و خدا در هیچ زمان و مکانی قرار نداریم. ما پیوسته در بیقرار رسیدن بهمیم و این داستان ما را قشنگ تر کرده است با وجود همه قصه های فرعی موجود.
پنجره ها در دوران کرونایی زیبایند. ذهن ادمی را میبرند ان بالا بالاها. جایی که تو در جستجوی خویشتن گم شده خویشی.