داستان انتقادهای مهران مدیری و عکس العمل وزیر کشور چند روزی است که نقل محافل شده‌است. پاسخ دادن به سوال‌هایی از این دست که مهران مدیری چرا این‌طور حرف زده و چگونه صدا و سیما این برنامه از پیش ضبط شده را پخش کرده و آیا اراده‌ای در صدا و سیما برای تخریب دولت وجود دارد؟ هدف این نوشته نیست. نگاه ما بیشتر به سمت واکنش وزیر کشور است. در فیلمی که از وزیر کشور منتشر شده است، رحمان فضلی با حالتی آشفته و عصبانی از حرف های مدیری انتقاد می‌کند. او از مدیری به علت آنچه که « مسخره کردن و تحقیر مردم» و نیز «ناامید کردن مردم» نامید، به شدت گلایه کرد. رخمانی فضلی سخنان مدیری را «توهین به مسئولینی که از رای مردم برخاسته اند» دانست. یعنی تا اینجای کار مسئولین دسته جمعی پشت سر مردم پنهان شده‌اند و اگر کسی از مسئولین انتقادی کند مستقیم مردم را نشانه رفته‌است. تمام این نکات وقتی گفته شد که وزیر کشور لباس حلال احمر بر تن داشت و جلسه، جلسه مدیریت بحران بود. این نکته نشان می‌دهد که وزیر کشور در جلسه‌ای که برای حل و فصل شرایط بحرانی کشور برگزار شده‌است؛ ابتدا در فکر خاموش کردن صدای منتقدان و مخالفان است؛ گیریم که این صدا از درونی‌ترین نهاد کشور یعنی صدا و سیما بلند شده‌باشد. هنرمند آئینه جامعه است، هر چیزی را که می‌بیند بازتاب می‌دهد. نمی‌توان گفت هنرمند مردم را ناامید می‌کند. بلکه این مردم هستند که می‌توانند هنرمند را ناامید کنند. اگر امروز هنرمندان تیغ برهنه انتقاد را از نیام خارج کردند به خاطر تاثیری است که گلایه‌های مردم بر آنها می‌گذارد. مردم نه با حرف‌های مهران مدیری که با دیدن قیمت پیاز و سیب زمینی، مرغ و گوشت، هزینه‌های حمل و نقل ناامید می‌شوند؛ مردم با بی‌ارزش شدن سرمایه‌هایشان ناامید می‌شوند؛ مردم با تماشای خوشگذرانی‌های آقازاده‌های ژن خوب ناامید می‌شوند؛ با تماشای بی‌اثر بودن انتخابشان در تغییر آینده کشور ناامید می‌شوند و حرف‌های مهران مدیری تنها برآیند ناامیدی و گله‌مندی مردم است نه دلیل این نارضایتی‌ها. آشفتگی وزیر کشور در برابر انتقادهای مدیری اما از زاویه دیگری هم قابل بررسی است. این آشفتگی شاید بتواند به ما بگوید که مسئولان ما با هیچ انتقادی مواجه نشده‌اند و شنیدن ابتدایی‌ترین گلایه‌های مردم آن‌ها را برمی‌آشوبد. با این ظرفیت نقدپذیری کاش آقای وزیر یک بار برای تجریه سوار تاکسی شود! آن وقت است که خواهد دید مردم چه انتقادهایی را به مسئولان روا می‌دارند و تا چه حد گلایه دارند.