همنوا / مهدی نورمحمد‌زاده: ناله مان از تلخی هجر نیست، به خدا داغ نیست رفتن استاد! درد بزرگ، نفس کشیدن در زمانه خالی از امثال فاطمی نیا است، جامعه تهی از استوانه های اخلاق و معنا چه لذتی برای زندگی دارد؟!

دو- اهل فضل و ادب و اخلاق بود، تا دم آخر و در تمام شئون زندگی، دلباخته معنا و اهل عرفان و دور از ابتذال و روزمرگی دنیای امروز ما! اصلا کرامت از این بزرگتر که در دوران رونق شرع و سکه شدن شعار، از پوسته شریعت بگذری و در هوای طریقت نفس بکشی و از عشق حقیقت جام زندگی ات را لبریز کنی؟! فضل از این بالاتر که منبرت را فدای اخلاق و عرفان کنی و جوانان حیران از رونق قرائت های عجیب و غریب دین و دینداری را با اهل بیت آشتی دهی و به نور معنویت رهنمون باشی؟!

سه- هرگز جامعه گریز نبود، هرچند دور از ابتلائات جامعه بود! برای خودش خلوتی شیرین داشت و سواد فقاهت اش بیشتر از احکام و شرعیات، در منش اخلاقی و شیوه تبلیغ و منبر رحمانی اش نمود یافته بود. دین و اولیاءاش را از زاویه دید متفاوتی می دید و  بر عاطفه و فطرت بیش از منطق و استدلال متکی بود. برخلاف بسیاری از اهالی منبر و تلویزیون، کلامش از جنس «بصیرت افزایی» این روزها نبود و هرگز ارزشها و باورهای دینی و اسلامی را به پای سیاست و بازی های گذرایش قربانی نکرد!

چهار- ادب و ادب و ادب! اخلاق و اخلاق و اخلاق!

چقدر از اینها دم زد و ما سرّش را نفهمیدیم! دروغ چرا، برخی از ما مدعیان انقلاب و آرمانها به خوبی نتوانستیم لباس ادب و اخلاق به تن کنیم، نتوانستیم مطالبه و نقد و کنشگری را با اخلاق و انصاف جمع بزنیم! جلسات نقد یک ساعته مان به راحتی به مجالس غیبت و تهمت دو ساعته منجر می شود و جوهر قلم مان گاه به نفرت و بغض شخصی آلوده!

کلام دلنشین استاد فاطمی نیا غنیمت بزرگی برای امثال ما بود، پتک بزرگی بود که گاه بر سرمان فرود می آمد و یادمان می داد که اگر عرضه مراقبه نداری، مطالبه و مبارزه را هم خواهی باخت! نهیب می زد که اگر ادب نداری، هرگز منشاء خیر و برکت نخواهی شد و درنهایت به چشم برهم زدنی همه داشته هایت را تباه خواهی کرد!

پنج- سفرت به سلامت حضرت استاد! جان بانوی دو عالم، از اصلاح ما ناامید مشو و همچنان با لهجه شیرین ترکی ما را دعا کن! ما فقیران ادب و اخلاق و معنا هستیم و همچنان نشسته پای منبرت، دعا کن که به قول خودت «آدم شویم»!