به گزارش همنوا، تولید بی‌رویه زباله در دنیا امروزه تبدیل به معضلی جهان شمول شده است. زباله‌ها به نسبت نوع و مقدارشان، زمان به خصوصی برای تجزیه شدن در محیط زیست نیاز دارند و این زمان به طور معمول عدد کوچکی نیست. همین موضوع سبب می‌شود تا برخی زباله‌ها تقریبا تجزیه ناپذیر تلقی شوند.

سرانه مصرف پلاستیک در ایران به نسبت متوسط جهانی چندین برابر بیشتر است، اما سازمان پسماند مدیریت شهرداری تهران اخیرا اعلام کرد که این آمارها درست نیست و میزان مصرف پلاستیک در ایران تفاوت چندانی با متوسط جهانی ندارد، این درحالیست که ایران جزو ۲۰ اقتصاد اول دنیا نیست. بنابراین حتی یکسان بودن میزان مصرف پلاستیک در کشور با متوسط جهانی نیز خبر خوبی نیست.

ایران جزو ۱۰ کشور اول مصرف‌کننده پلاستیک در جهان است. هر ایرانی روزانه به‌طور متوسط سه کیسه پلاستیکی مصرف می‌کند که ۹۶ درصد آن‌ها مستقیم وارد سطل‌های زباله می‌شود.

بر اساس اطلاعات سایت سازمان حفاظت محیط زیست، مقدار زمانی که برخی از پسماندها برای تجزیه شدن نیاز دارند بیش از چند قرن است. در واقع پسماندهای تجزیه ناپذیر، میهمان چندین نسل انسان‌ها و موجودات زنده هستند.

*متوسط عمر مفید هر کیسه پلاستیکی در ایران تنها ۱۲ دقیقه است، اما متوسط عمر آن پس از مصرف ۳۰۰ سال است.

*تجزیه شدن شیشه در طبیعت نیازمند ۴۰۰۰ سال زمان است.

*زباله ای مانند چنگال پلاستیکی ۱۰۰ الی ۱۰۰۰ سال زمان نیاز دارد تا به اجزای سازنده خود تجزیه شود.

*قلاب ماهیگیری ۶۰۰ سال در طبیعت باقی می‌ماند.

*پوشک بچه به عنوان پسماندی رایج ۴۵۰ سال طول می‌کشد تا تجزیه شود.

*قوطی نوشابه ۲۰۰ سال، معادل دو قرن در طبیعت باقی می‌ماند.

*کیسه های پلاستیکی ۱۰ الی ۲۰ سال میهمان طبیعت هستند.

*سیگار ۱۰ سال زمان برای تجزیه شدن لازم دارد.

مصائبی که پلاستیک‌ها برای محیط زیست ایجاد می‌کنند، به همینجا ختم نمی‌شود و تبدیل شدن آن‌ها به میکروپلاستیک‌ها چالش‌های جدیدی برای محیط زیست ایجاد می‌کند. پلاستیک‌ها موادی هستند که تجزیه آن بیش از ۴۵۰ سال تخمین‌زده شده است و طی این مدت تنها براثر عوامل طبیعی به ذرات کوچک و کوچکتر موسوم به میکروپلاستیک ها تبدیل می‌شوند . این مواد اکنون حتی در مرتفع‌ترین نقطه جهان یعنی قله اورست نیز یافت شده است.

میکروپلاستیک‌ها می‌توانند تا سال‌های سال به‌راحتی وارد آب، غذا و بدن انسان‌ها شوند و به‌ شدت برای سلامتی خطرناک باشند. همچنین می‌توانند میزان نفوذپذیری آب در خاک را کاهش دهند و باعث جاری شدن سیل‌ با شدت بیشتری شوند.

ریز و کوچک بودن میکروپلاستیک‌ها باعث می‌شود این ذرات به‌راحتی وارد جداره مویرگ‌ها شوند و فشار اسمزی خون را افزایش دهند همچنین این ذرات می‌توانند منجر به ایجاد ناراحتی‌های جدی گوارشی شوند علاوه بر آن تا صدها سال در طبیعت باقی بمانند.

تنها راه کنترل پسماندهای تجزیه ناپذیر کنترل تولید آن‌ها و بازیافت این مواد است. طبیعت و محیط زیست توانایی هضم پسماندهای تجزیه ناپذیر را ندارد و این لقمه گلوگیر می‌تواند منجر به خفه شدن محیط زیست شود.