همنوا / سارا رئوف: عشق و شور و آرمان، اهالی تئاتر را همواره به سمت کار کردن و کار کردن پیش برد تا جایی که از حالت اختصاصی درآمد و شکل عمومی‌تری به خود گرفت. تئاتر تبریز تازه در حال جان گرفتن و جذب تماشاگر بود که پاندمی کرونا شروع شد. دو سال تمام تئاتری‌های این شهر در بیکاری و رکود مطلق دست و پا زدند، به ارگان‌های مختلف سر زدند، اعتراض کردند، خواهان حق و حقوق خود شدند تا در نهایت پس از رنج‌های بسیار و البته از دست دادن چندین هنرمند، سالن‌های تئاتر باز شدند. سال ۱۴۰۰ سال عطش تئاتر بود، نمایش‌های جدید و اجراهای مجدد به روی صحنه رفتند، چنان که کمبود سالن تئاتر در این ترافیک کاری بیش از پیش خود را نشان داد. بسیاری از نمایش‌هایی که سال ۱۴۰۰ تولید شده بودند در نوبت سالن ماندند و اجرایشان به سال ۱۴۰۱ موکول شد. تماشاگران بار دیگر با حضور حداکثری و علاقه‌مند خود سالن‌ها را پر کردند تا بار دیگر ثابت شود که تبریز، خاستگاه هنر نمایش، پتانسیل فعالیت‌های بسیاری را در این زمینه دارد.

سال ۱۴۰۱ در حالی آغاز شد که نمایش «کوراوغلی» به کارگردانی یعقوب صدیق‌جمالی بار دیگر با فاصله‌ای حدوداً یک ماهه، دوباره در ایام عید اجرا شد و با استقبال بسیار خوبی مواجه شد. نمایش «ماجرای آلمان» به کارگردانی وحید فرشی که به همت بالای دانشجویان و جمعی از اساتید دانشگاه نبی اکرم تبریز آماده شده و به‌عنوان اولین اجرای قرن پانزدهم نیز نام گرفت، از ۱۵ فروردین در تئاتر شهر تبریز به روی صحنه رفت و در عرض دو هفته تمام شب‌ها این نمایش با ظرفیت کامل و گاهی بیش از ظرفیت سالن اجرا شده است و به طور میانگین در دو هفته (علیرغم این که ساعت ۲۲ بعد از افطار آغاز می‌شد) بیش از ۱۱۰۰ نفر به تماشای آن نشسته‌اند. ماجرای آلمان علاوه بر شاخصه آکادمیکی، با تلاش پری اشتری و حسین عبدالهی، به همراه گروهی از جوانان جویای نام،  جلوه دیگری از توانمندی تئاتری‌های تبریز را به نمایش گذاشت.

از ۲۲ فروردین نمایش چهار/ده به کارگردانی رشاد معینی در پارکینگ مجتمع سینمایی ۲۲ بهمن به روی صحنه رفت که این نمایش نیز علیرغم ساعت شروع و مکان اجرا (که در سالن‌های معمول تئاتر تبریز نبود) توانست مخاطبان خود را روی صندلی‌ها بنشاند و این نمایش نیز در ۹ روز اجرا توانست حدود 300 تماشاگر را مهمان ساعاتی تئاتری کند.

تمام این‌ها نشان می‌دهد که در این دو سال تعطیلی که پاندمی کرونا درب سالن‌های نمایش را بسته بود، جای خالی تئاتر در زندگی روزمره‌ی تماشاگران فعال و غیرفعال، بیش از هر وقت دیگری خود را نشان داده و حالا عطش تماشای نمایش و فرورفتن در دنیای تئاتر چنان است که نه ساعت شبانه و نه ماه رمضان و نه هیچ‌چیز دیگری مانعی بر سر راه حضور در سالن‌های تئاتر نیست. علاوه بر این به نظر می‌رسد، پرداختن به موضوعات روز و دغدغه‌های اجتماعی مخاطب و به تصویر کشیدن آن در قالب نمایش یکی از مهم‌ترین مسائلی است که خواهد توانست تماشاگران را بیش از پیش دلگرم کرده و آن‌ها برای همیشه با تئاتر آشتی دهد.