گروه : اجتماعی

همنوا - ابوالفضل حمامی؛ شرکت اتوبوسرانی، از مجموعههایی است که فعالیت آن همواره در سطح شهر مشهود است. با نگاهی به وضعیت اتوبوسرانی که کمابیش به عهدۀ بخش خصوصی است، میتوان دریافت که عملکرد بخش خصوصی چه در شهرستانها، چه در حومۀ شهر، چه در سطح شهر یا کلانشهرها ضعیف بوده است. حال این ضعف از جوانب گوناگونی قابل بررسی است و انتظار میرود شرکت اتوبوسرانی پاسخگوی اذهان عمومی باشد؛
1) چندنرخیبودن و تناقض بین خصوصیسازی و دولتی بودن
یک بام و دو هوای بین کرایههای بخش خصوصی جای توجه است. اگر کارت اتوبوس داشته باشیم هزینهای کمتر از هزینۀ نقدی پرداخت خواهیم کرد. این مسئله جای تأمل دارد و در ادامه سؤال دیگری پیش میآید مبنی بر اینکه اگر متصدی بخش خصوصی اشخاص حقیقی یا حقوقی غیر از شرکت اتوبوسرانیاند، پس چرا کرایههای اخذ شده ابتدا به خزانۀ شرکت اتوبوسرانی واریز میشود و اتوبوسهای بخش خصوصی باید از کانکسهای شرکت اتوبوسرانی برای سرویسدهی ساعتی خود تأییدیه بگیرند؟
2) یک سرویس به جای دو سرویس
از معضلات دیگری که در محول کردن تصدی اتوبوسرانی به بخش خصوصی مطرح است، این است که بخش خصوصی هم با کمبود اتوبوس مواجه است. از سوی دیگر آنچه از مسافران شنیده میشود این است که بخش خصوصی به اختیار خود، هر چند اتوبوس که بخواهد در یک مسیر قرار میدهد. حال، در مسیری که باید سه اتوبوس برای سرویسدهی آماده باشند، دو اتوبوس فرسوده مشغول به کار شدهاند که با انبوهی از مسافران در صف انتظار مواجه میشوند. پیداست که کیفیت سرویسدهی چگونه خواهد بود و میزان رضایت اجتماعی در چه حد خواهد بود.
3) نظارت
در ادامۀ بحث مشکلات سرویسدهی، باید سخن از نظارت بر اتوبوسرانی خصوصی به میان آورد. اگر وظیفۀ بخش خصوصی بر این است که سه اتوبوس در مسیر خاص داشته باشد، نباید به دو یا یک اتوبوس کفایت کند و اگر قرار است رأس ساعت مشخصی، از هر ایستگاه مسافر بردارد موظف است که سرویسدهی خود را به بهترین نحو ممکن انجام دهد. اما آنچه که از زبان مسافران شنیده میشود این است که ای کاش بخش خصوصی برچیده شود و اتوبوسرانی دولتی متصدی این مهم باشد. رضایت مسافران از اتوبوسهای کمکی شرکت اتوبوسرانی گواه این مدعاست.
4) همبستگی اجتماعی بهعلت کمبود اتوبوس
این موضوع دیگر ربطی به ناوگان اتوبوسرانی بخش خصوصی ندارد. اینجا سخن از اتوبوسهای خط ویژه است. در ساعات معدودی از روز، با اتوبوسهایی مواجهیم که در آنها فضایی برای نفس کشیدن وجود دارد. خط ویژهای که باید تمرکزش بر روی سرویسدهی سریع باشد اما حتی در این امر هم نمیتوان نمرۀ خوبی به شرکت اتوبوسرانی داد. آنچه بعینه در ایستگاه تپلیباغ دیدم این بود که مسافری، مسافر دیگر را بر سر اجبار بر سوار شدن و نبودن فضا برای سوار شدن در آن ایستگاه از داخل اتوبوس بیرون کشید و کار این دو مسافر به زدوخورد کشید.
5) اتوبوس نداریم
اتوبوس نداریم، اما تبلیغ مؤکد ما این است که از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده شود. کلانشهرها روزهای سختی را طی میکنند. ترافیکهای گستردۀ کلانشهرها طاقتفرسا شدهاند و مصیبت عدم کفایت ناوگان حمل و نقل عمومی، بر این مصیبت میافزاید. حال، آنچه اخیراً به گوش رسیده، ورود اتوبوسهای جدید به ناوگان اتوبوسرانی شهری است اما گویا هنوز باید منتظر این رویداد باشیم و آنچه که رونمایی شد، صرفاً برای رونمایی بوده است.
6) صلاحیت
آنچه که در صلاحیت رانندگان بخش دولتی مشهود است، اخلاقمداری رانندگان بهعنوان کارکنان شرکت اتوبوسرانی دولتی است؛ چرا که متوجه این موضوع شدهاند که باید یک سری اصول اخلاقی را رعایت کنند و این وظیفه شناسی به دلیل شمول نظارت بر انجام وظیفۀ آنهاست. برخلاف این گفته، رانندگان و کمک رانندگان اتوبوسرانی بخش خصوصی، گاه از این صلاحیت اخلاقی دور شدهاند. در این مبحث نیز سخن از نظارتی به میان میآید که باید باشد و نیست.
7) فرسودهرانی
آنچه در اتوبوسرانی بخش خصوصی مشهود است، فرسودهرانی است. اتوبوسهایی که علیرغم خطر و تأثیر جدیشان بر آلودگی هوا، پاسخگوی نیازهای شهری نیستند و بارها شده که مسافران را در میانۀ مسیر بهعلت خرابی رها کنند. اتوبوسهایی که در شأن کلانشهری مثل تبریز و در شأن مردمان این شهر نیستند.
https://hamnava.ir/News/Code/9707246
0 دیدگاه تایید شده