همنوا - مهدی نعلبندی / شاخسِی، آیین عزاداری ویژة مردم آذربایجان است. آیینی که در اصل، حماسی و رزمی است و ریشه در شب عاشورا دارد. شاخسِی، بومیشده عبارت «شاه حسین» است و آیین اصلی عزاداری خیابانی آذریهاست.
مردم، شانهبهشانه هم وِرد میگیرند و دو عبارت «شاخسِی» و «واخسِی» را مانند ترجیع وِردها تکرار میکنند و شعار حیدر و صفدر را به نشانةرجزهای یاران امام حسین علیهالسلام تکرار میکنند.
استاد زرینقلم با استناد به همین واقعه که ذکر آن در بخش بعدی این نوشتار خواهد رفت، شعری سروده که ورد زبان شاهحسینگویان تبریز در سالهای اخیر است: شاخسیی اوّلده بیر عدّه مفاخر باشلادی پیـروان بوذر و عمـار یاسر باشلای شاخسیی اول حبیب بن مظاهر باشلادی بو سببدن بیر بیله شور و نوا شاخسیده دیر سردسته یا «دستهباشی» در شاخسی، یکی از حسینیان سالخورده و پیشکسوت است که شمشیر در دست میگیرد و دسته را هدایت میکند و بقیه عزاداران نیز چوبدستهایی به بلندای شمشیر در دست میگیرند و با امام علیهالسلام اعلام بیعت میکنند.
شیپور و طبل نیز بخشی از شاخسی است که بر وجه حماسی و رزمی آیین میافزاید. مشهور است که آیتالله میرزا فتاح شهیدی، شاخسی را با نام «علمسیز سیره» یا «هیئت بدون علم» یاد کرده است که همه و همه به آن دعوتاند. هر چه اشعار سیره، فاخر و فخیم است؛ اشعار در شاخسی، شفاهی و روانتر است و مناسب کوی و برزن و تابع ریتم و نوای وِردی که دستهباشی میگیرد
در اطراف تبریز، اعضای دسته به جای برداشتن چوب، دست راست را بر زانوی راست فرود میآورند و دست چپ در همه انواع شاخسی بر شانه کناردستی قرار میگیرد تا گردان عزاداران تشکیل شود. ادامه دارد...
https://hamnava.ir/News/Code/3495926
0 دیدگاه تایید شده