عرض شود موضوع بحث امروز ما احسان و اداي نذري در طول ايام سال و به خصوص محرم مي باشد. يکي از اعمال حسن هاي که ميشود در طول سال انجام داد، همين خيرات و اداي نذر و احسان در حق حضرت سيدالشهدا (ع) است. اما برخي از ما چنان شور موضوع را در مي آوريم که في نفسه اصل عمل زير سوال مي رود.

منبر موضوع از آنجا آغاز می شود که داشتم در همين خيابان تنگ و باريک اهراب با خودرو فکستنيام می آمدم. به غلغله و ترافيکي برخوردم که نگو. خدا شاهد است که خودم مي ديدم يکيک اين ماشينهاي صفر کيلومتر ساخت مام ميهن رادياتورشان جوش مي آورد و کاپوت بود که بالا ميرفت!... يحتمل حدس زدم که شايد در آن جلو جلوها تصادفي روي داده و به حتم اتوبوسي يا قطاري! چپ کرده که اين همه ترافيک پديدار شده... القصه کلي پدال گاز و ترمز را گرفتيم و سيصدمتري که آمديم جلو... ديديم جلو مسجد اهراب چند تا جوان بساط چاي پهن کرده اند و به خودروهاي در حال گذر چاي نذري مي دهند. آخر جوان عزيز! از صبح يک لنگه پا اينجا ايستاده اي و سر و دست گردن و دور شکم را هم چفيه اندود کرده اي و ايضا راه‌بندان پديدار فرموده اي به نيت ثواب، اما مادرت دو تا نان مي خواهد جان مي کَني تا سر کوچه بري و برگردي.. در کجاي قرآن آمده از صبح تا شب وسط خيابان چايي خيرات کني؟ ولي آمده که به پدر و مادرت احسان کن... حالا در اين گير و دار راننده ها هم انگار نه انگار که کرور کرور اتومبیل پشت سرشان ايستاده، خيلي ريلکس مي يستند براي خود و همراهان مستقر در ماشين چاي بر مي دارند و غيره ذلک... آخر برادر من! کجاي اين عمل نذر و احسان است. اولا که چاي داغ آن هم در ظرف يک بار مصرف پلاستيکي مصداق بارز سرطان زايي است يا اولي الابصار! ثانياً راه مردم را بند کرده اي که چي؟ اين احسان و نذر تو بگويم بخورد به کجاي فرق سرم با اين مردم آزاريات؟ یا ایهالناس! احسان بايد وجهه داشته باشد. چي تو اين فست فوت‎ها ديده ايد که نذر امام مظلوم مي کنيد؟ شُله زرد زعفراني کجا و ساندويچ کالباس مدرسه اي بدون گوجه کجا؟ برنج با مرغ و روغن حيواني کجا و سالاد اولويه با سس فرانسوي کجا؟ نسکافه کجا و چای از نوع کيسه اي کجا؟ آخر اينها را که نذر امام ميکني به خانه خودت هم روا مي داري؟... به خدا زحمت کشيدن در اين بارگاه حساب و کتاب دارد. حالا من و شما هم که آمده‌ايم يک لَمه بايد حساب و کتاب سرمان بشود يا نه؟ هر جور که خواستي نيا، هر جور که خواسته اند بيا.... آن بزرگواراني که به مُخَده هيئت لَم داده ايد و مدام چشم هايتان گرم مي شود. با شما هستم که دور تا دور حسينيه شده سرقفلي باباي خدا بيامرزتان. حاج احد آقا با شما هستم که وسط تفسير قرآن نان اَهَري پخش مي کني. از همين روي منبر ليوان ريحان تخمي را پرت کنم طرفت!! وقت شناس باش برادر من. احسان دادن هم وقت خود را مي طلبد... روضه در لهوف سید بن طاوس آمده است: روز دوم محرم امام حسین(علیه السلام) قدم به سرزمین کربلا نهادند، هنگامی که به آن سرزمین وارد شد فرمود: اینجا چه نام دارد؟ گفتند: کربلا. امام فرمودند: بار خدایا من از کرب و بلا (اندوه و بلا) به تو پناه می برم! سپس فرمودند: اینجا سرزمین اندوه و بلا ست و فرمودند: پیاده شوید که اینجا محل فرود آمدن ما و جایگاه کشته شدنمان و مدفن ماست . این خبری است که جدم رسول خدا (صلّی الله) به من داده است.پس همگی بارها را گشودند و در آن سرزمین فرود آمدند. و در سوی دیگر نیز حر با سپاهیانش منزل کردند.

فرهاد باغشمال