به گزارش همنوا از روابط عمومی موزه سینما، علی نصیریان با بیان اینکه عمر خود را برای بازیگری گذاشته است، اظهارداشت: من نخستین کلاس تئاتر را در سال ۱۳۲۹ رفتم و هیچ کار دیگری در کل زندگیم به جز بازیگری در سینما و تئاتر انجام ندادم و فقط بر روی این حرفه متمرکز بودم و همه زندگیم را برای بازیگری گذاشتم.

وی گفت: اگر فردی وارد حیطه هنرهای دیگر مانند نقاشی، شاعری، خطاطی و ... هم شود به همین شکل است؛ باید عمر خود را برای هنر مورد علاقه‌اش بگذارد و درباره آن تحقیق و پژوهش کند تا کار مفیدی انجام بدهد.

جنگ‌ها تاثیرات زیادی بر روی تئاترها داشته است

نصیریان با بیان اینکه یک بازیگر تئاتر باید دوره‌های تئاتری ببیند و تحقیق کند، خاطرنشان کرد: یک بازیگر تئاتر باید بداند طنز و کمدی در تئاتر چه سیری در قبل از جنگ جهانی دوم و بعد از جنگ جهانی اول داشته است زیرا جنگ‌ها تاثیرات زیادی بر روی تئاترها داشته است. به عنوان مثال، تئاتر پوچی بعد از جنگ دوم به دلیل فشارهای روانی ناشی از کشتارها و خونریزی‌ها، نابودی‌ها که همه از تاثیرات اجتماعی است، به وجود آمد.

بازیگر فیلم «شیر سنگی» با بیان اینکه همیشه عشق بازیگری داشته است، افزود: این عشق همیشه در ارتباط با مردم بوده و برایم بسیار جذاب و گیرا بود و هنوز هم به همین شکل است؛ اینکه بر روی صحنه باشم و در این امر صد درصد ارتباط ذهنی و فکری بین بازیگر و تماشاگر به وجود می‌آید که این امر برای من خیلی جذاب بود و هنوز هم هست یعنی نکته اصلی یک بازیگر رابطه انسانی است؛ یک رابطه انسانی و مطرح کردن یک فکر، نظر، ایده و در میان گذاشتن با انسان‌های دیگر است.

برای عمیق شدن در بازیگری باید میدانی وارد عمل شوید، کتاب بخوانید، الهام بگیرید و یا فکر کنیدوی گفت: خدا رحمت کند داوود رشیدی یک بار به من گفت بازیگری بعد از کار در معدن، دومین کار سخت دنیا است زیرا بازیگر در یک موقعیت خطیری قرار می‌گیرد که باید متمرکز بر روی یک نقش با خصوصیات جامعه شناسانه، روان شناسانه و ... باشد بنابراین بسیار سخت و مهم است. معتقدم برای عمیق شدن در بازیگری باید میدانی وارد عمل شوید، کتاب بخوانید، الهام بگیرید و یا فکر کنید.

نصیریان با بیان اینکه بخش عمده کار در بازیگری تخیل است، اظهارداشت: سختی کار بازیگری در این است که از یک طرف باید متمرکز بر روی شخصیتی که قرار است خلق کنید، شوید و آن را بر روی صحنه تجسم دهید و در عین حال که نقش را تظاهر می‌کنید باورپذیر باشد.

موزه سینمای ایران با هدف گردآوری، حفظ، ثبت و عرضه مناسب میراث سینمای ایران در شهریورماه ۱۳۷۳ با تدبیر و همت مدیران شرکت توسعه فضاهای فرهنگی وابسته به شهرداری تهران پاگرفت. یاری و اعتماد آقایان عباس کیارستمی و عزت الله انتظامی و تلاش و پشتکار آقایان غلامرضا جمال امیدی، امیر اثباتی، بهزاد رحیمیان و عزیزالله ساعتی سبب شد تا کوشش‌های بانیان موزه در خردادماه ۱۳۷۷ ثمر دهد و ساختمان قدیمی موزه واقع در کوچه پیرنیا،خیابان لاله زار، با حضور سینماگران و علاقه‌مندان و معاون اول ریاست جمهوری وقت گشایش یابد.

چهار سال بعد موزه سینما به باغ فردوس؛ خیابان ولی‌عصر (عج)، نرسیده به میدان تجریش، منتقل و شهریورماه سال ۱۳۸۱ با حضور رییس جمهور وقت بازگشایی شد و تاکنون میزبان علاقه‌مندان و پژوهشگران این حوزه است.