بحث بر سر اعتقادات است و آنچه در عقاید راهی ندارد تعارف است. تربیت ملاهایی که از این در، بار خود را خواهند بست و در بین مردم یا شاید از پشت شیشه سکوریت بالای ایوان به ارشاد مسلمین خواهند پرداخت.

این ها نشان از آن دارد که آخرین جدال ما نه بر سر بود و نبود "غرب" که بر سر بود و نبود جریانی است که آرزو داشت کعبه را هم مطلا کند. "جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمی شناسد" و بخشی از این جغرافیا داخل مرزهاست. جدال با مسلمانان اشرافی که در اوهام گرمای رادیات‌ها خفته‌اند و نمی‌دانند که این گرما نیست و بل سردی و سرمایِ سرمایه‌داری است که به تنشان خورده و کالبد ایمانشان را بی‌حس کرده است. اینجا شرف و مردانگی است که عاقبت مبارزه را معلوم خواهد کرد و اظهر من الشمس است که مردانگی و شرف از آن کدام جبهه است، جبهه مستضعفین و روحانیت مجاهد یا جبهه ملاهای مشعوف از طمطراق چنین ساختمانهایی. پندار ما این است که در جوار این کعبه های مطلا، برج و باروهای ملوّن و افسونکده‌های خمارآلود، نه خمینی و مطهری و نه بهشتی‌ها، هیچ انسانی در این عیار متولد نخواهد شد. خمینی نه بر روی پر قو، نه زیر سقف‌های چراغانی و خنکای حجره‌های فانتزی و هالوژنی، که در جوار حیات طیبه و زاهدانه و زندگی فقیرانۀ مستضعفین از پسِ حجره‌های نمور ظهور کرد. حجره‌ها نمور بود اما نمِ آب حیات دنیا ذره‌ای به جانش نفوذ نکرد. نباید فریب تظاهرات این سازه‌های عظیم الجثه و ماموت‌های سنگ و سیمان را خورد. اتفاقا نمِ دوغاب دنیا از این دیوارها شاید عبور نکنند، اما بر جان ساکنان آن رخنه خواهند کرد. و این رسم دنیاست که روح الله به ما آموخت که "تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند". هان ای طلبۀ پای منبر این شیخ، انتخاب راه با خودتان است. امام صادق(ع) میفرمود: "پیامبر(ص) گرسنه زندگی کرد و گرسنه از دنیا رفت." روحت شاد اَبَرمرد قرن پانزده که شیرینی یاد تو "احلی من العسل" است و هر چه انباشت این سازه‌ها و روی هم ساختن طبقات بیشتر شود، باز هم به بلندای روح تو نخواهد رسید که تو آفتابی و اینها راحت‌کده. برسانیم به گوش این طلاب جوان، که آب از لب و لوچه‌تان سرازیر نشود و جوانی خود را در این سرزمین موجهای آبی و سرسره‌های لیز دهندۀ اعتقادات و ایمان تلف نکنید که هوای این مدارس بس ناجوانمردانه سرد است، پس فِروا من فضول الدنیا.

مرتضی بزرگی