همنوا / مهدی نورمحمدزاده: وحدت و الفت بین شیعیان و حتی مسلمانان جهان، تجربه سلوک معنوی در طول مسیر پیاده روی، ارتباط عاطفی شهروندان کشورهای همسایه و رفع کدورت های تاریخی، ارتباطات فرهنگی بین ملتهای مسلمان، تولید آثار هنری و رسانه ای و جلب توجه جهانیان برای شناخت شخصیت و آرمان امام حسین(ع)، بخشی از برکات راهپیمایی میلیونی اربعین در سالهای اخیر است که همچنان ارزشمند و قابل توجه است.

در کنار این ارزشها و برکات، راهپیمایی اربعین دچار برخی چالشها و آسیب ها نیز شده است که باید مورد نقد و دقت اصحاب فکر و فرهنگ قرار گیرد.

از جمله:  هر چه قدر که برگزاری ساده و مردمی اربعین زیبا و قابل دفاع است، دولتی شدن اربعین همان قدر اشتباه و پرآسیب است.

ورود مستقیم و پررنگ نهادهای دولتی ایران به عرصه خدمات رسانی زوار به جای ایفای نقش تسهیل گری و نظارتی، جز تخریب فرهنگ اصیل موکب گردانی در عراق، خدشه در جایگاه میزبان و میهمان و کم رنگ شدن فضای معنوی و مخلصانه موکب ها، ایجاد حساسیت در میان برخی جریانات قومگرای عراق و بهانه دادن به منتقدان و مخالفان این نهضت اصیل فرهنگی، هیچ فایده ای ندارد!

شهرداری های ناتوان از پرداخت حقوق کارگران و پیمانکاران و مدیون حق الناس با چه رویی در کربلا و نجف موکب می زنند و به زوار اربعین غذا تعارف میکنند؟!

مخابرات ناتوان از پرداخت معوقات بازنشستگان که اعتصابات سراسری شان هر ماه سوژه بی بی سی است، با چه مجوز شرعی اینترنت رایگان ارائه می دهد؟!

حالا بماند اسراف و ناتوانی موکبهای دولتی و کارمندی در کار سخت خدمت رسانی به زوار که معلول مناسبات اداری آنها و دوری از فضای مخلصانه و هیاتی حاکم بر موکب های مردمی است!

فلسفه زیارت اربعین برای خود عراقی ها واقعی و ملموس است و نیازی به برداشتهای تاویلی برخی مبلغان ایرانی ندارد. برای ما هم باید چنین باشد، اگر نگران دکان سازی از اربعین و سیاست زدگی آن هستیم!

«راه پیمایی اربعین مقدمه ظهور است»، یک برداشت تاویلی است که هیچ استناد روایی، قرآنی و حتی تحلیلی ندارد. کارکردهای واقعی و ملموس اربعین آنقدر متعدد است که نیازی به چنین تاویلات شخص محور و دور از واقعیت ندارد. شاید تحت تاثیر همین تاویلات و فضای هیجانی است که به آیین بی معنای «راهپیمایی جاماندگان» رسیده ایم و همه باورها و عقایدمان را به «چای عراقی» گره زده ایم! گویی یادمان رفته نوشابه هایی که برای «بیداری اسلامی» باز کردیم و آخرش به آشتی اسرائیل و کشورهای عربی منطقه ختم شد.