در روزهای گذشته استاندار آذربایجان شرقی در دومین جشنواره ملی صنعت هنر دیجیتال گفته‌است: «شاید تبریز حافظیه ندارد ولی این شهر اسطوره تاریخی بوده و مکتب برای خود دارد.» سخن استاندار محترم از چند جهت قابلیت بررسی و تحلیل دارد. نخست آن‌که مسئولان ما دقیقا از داشته‌های این شهر خبر ندارند. تبریز حافظیه ندارد ولی مقبره الشعرای تبریز آرامگاه قریب به 400 شاعر بزرگ ادبیات فارسی است. شاعرانی که سر خیل آنان را می‌توان خاقانی دانست. خاقانی شاعر بزرگ سبک آذربایجانی است، سبکی که واسطه بین سبک خراسانی و عراقی بوده و اگر سبکی به نام سبک عراقی در ادبیات فارسی شکل گرفته تا حافظ در بستر آن شاعر ملی ایران شود، حاصل مجاهدت‌های زبانی و کلامی شاعرانی چون خاقانی و نظامی است. بگذریم از توصیف جایگاه و شان تاریخی مقبره و مدفونانش؛ اگر استاندار آذربایجان شرقی از نداشتن حافظیه و سعدیه در تبریز احساس خسران می‌کنند بهتر نیست که سری به مقبره‌الشعرا بزنند؟ وضعیت اسف‌بار مقبره‌الشعرا باعث می‌شود که اهالی فرهنگ و هنر از نبودن حافظ و سعدی در تبریز خدا را شکر کنند. چرا که اگر آن دو ستاره فرهنگ و هنر هم در تبریز بودند امروز در پروژه ناتمام مقبره‌الشعرا بی‌نشان و درمانده‌بودند. حتی باید بگوییم چه خوش اقبال بوده صائب تبریزی که تا بوده رخت از ورطه تبریز به در برده و در اصفهان آرمیده تا امروز بارگاه فیروزه‌ای صائبیه محل جمع‌آمدن اهالی فرهنگ و هنر باشد. حالا آقای استاندار کاش به جای این که نداشته‌های تبریز را پشت تریبون بشمارید فکری به حال داشته‌های این شهر بکنید.

اختصاصی همنوا/ لیلا حسین نیا