همنوا | رضا شیبانی اصل؛ ماجرا از این قرار است که در روزهای منتهی به شهادت ثقه‌الاسلام، جنگی بزرگ میان مجاهدین تبریز و قوای روس در می‌گیرد. هزاران جوان تبریزی شهید می‌شوند. در نهایت طبق عهدنامه‌ای، جنگ به این شرط متوقف می‌شود که اولاً تبریز خلع سلاح شده و  مجاهدین تبریزی از تبریز خارج شوند؛ ثانیاً قوای روس به جان‌و‌مال مردم تعدی نکنند. پس در روز حادثه مردان و جوانان تبریز که عموماً مجاهدین بودند، در تبریز نبودند. همه این‌ها در اسناد تاریخی موجود است.

بعلاوه، اشاره‌های تاریخی که در اسناد روس‌ها موجود است، نشان می‌دهد روس‌ها پیش‌دستی کرده و از شب پیش از عاشورا، هفتصد سالدات سراپا مسلح را از بیم هجوم عزاداران در اطراف پادگان مشق آرایش نظامی داده بودند. در واقع ثقه‌الاسلام در پادگان به شهادت رسید نه در خیابان! (خلاف آنچه دروغ‌بافان ادعا می‌کنند که ثقه‌الاسلام را در ملا عام! به دار می‌آویختند و یک گذر آن سوتر، از محل شهادت ثقه‌الاسلام، دسته‌های مردم عزاداری می‌کردند!!)

از واکنش روس‌ها در افزایش نیروها و گرفتن آرایش نظامی در اطراف میدان مشق، می‌توان نتیجه گرفت که جمعی از دسته‌های عزاداری، نیت حمله به میدان مشق (محل نگهداری و اعدام  ثقه‌الاسلام و یارانش) را داشته‌اند اما راهی برای عملی‌کردن نیت نبوده است. کسروی که خود بذر این تهمت را کاشته،  با وجود غرض‌ورزی نسبت به عزاداری،  نمی‌تواند نقل سردسته‌های عزاداری را پنهان کند که به صورت مستاصل می‌گویند: آنان توپ و تفنگ دارند، ما با قمه چه می‌توانستیم بکنیم!» و واقعا چه می توانستند بکنند!! پیداست برای تبریز شکست‌خورده و خلع سلاح‌شده ‌که هزاران جوان و مردش را از دست داده بود، توان و یارایی برای شکستن این سد دفاعی با قمه و سلاح سرد نبوده‌است.

هر ساله مشتی مغرض که دل خوشی از عزاداری ندارند، با این یاوه‌ها و جعلیات دنبال تخریب دستگاه امام حسین(ع) هستند. مشتی سفیه نیز این یاوه‌ها را نشر انبوه می‌کنند، غافل از اینکه هیچ از حقیقت نمی‌دانند. نقل یک واقعه، بدون پیش و پس آن، جعل تاریخ است.