مقصود نهایی سرمایه‌دار، حتی از کار خیریه ای، برداشتن موانع انباشت سرمایه است.

به گزارش همنوا در رابطه با جایزه بزرگ علمی دانشجویی علی پولاد یادداشتی نگارش شده است که شرح آن چنین است؛ در تمایز سرمایه با ثروت، مهمترین نکته این است که «سرمایه، به ساختارهای دیگر جهت می‌دهد.» با این حساب، سرمایه‌دار کسی است که از طریق انباشت بی‌رویه و پایان‌ناپذیر، ساختارهای اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حتی دینی را سامان می‌دهد. مقصود نهایی سرمایه‌دار، حتی از کار خیریه ای، برداشتن موانع انباشت سرمایه است. چند دانشگاه مهم شمال‌غرب، دست‌دردست‌هم و با حمایت مسئولان ارشد دولتی، با این تلقی که دارند از ثروتِ یک ثروتمند برای تقویت جریان علم استفاده می‌کنند، جایزه‌‌ای به نام جایزۀ علمی علی پولاد ابداع کرده‌اند. جایزۀ علی پولاد را باید از منظرِ «نسبت سرمایه و نهاد علم» تحلیل کرد و نه از منظر «نسبت علم و ثروت». علی پولاد یک ثروتمند نیست، او سرمایه‌دار است. سرمایه، افسار نهاد علم و هر نهاد و ساختار دیگری را می‌گیرد و به جایی می‌کشاند که در نهایت به فربه شدن خودش بینجامد. آنچه به واسطۀ این جایزه دارد جا می‌افتد، تشدید سیطرۀ سرمایه بر نهاد علم است. این، با بکارگیری ثروت برای علم‌گستری، کاملاً متفاوت است.