گسترش نهادهای اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و اصلاح قوانین و ایجاد ساختارهای صحیح و مبارزه با امتیازات خاص در این گونه کشورها نمایانگر راه تدریجی و طولانی و صحیح برون رفت از مشکلات متعدد است.

مطمئنا حرف حقی که از سر ضرورت و جهت تنویر می زنم به مذاق کند روها و تند روها خوش نخواهد آمد و هر شخص، روش خود را برای مبارزه با بی عدالتی ها بهترین روش موجود در عالم می پندارد خواه روش اصلاح طلبی باشد یا حتی براندازی. واقعیت این است که ابتدا باید قبول کنیم جامعه دچار مسائل عدیده است و آنطور که مدام از صدا و سیما و تریبون های رسمی تلقین می شود، همه چیز خوب پیش نمی رود. گرانی و تورم و فساد مانند غولی بی شاخ و دم هر روز پر زورتر از روز پیش ظاهر می شود و سفره مردم کوچکتر ، بهداشت، آموزش، کار و محیط زیست و .. بغرنج تر می شود. مدیران نالایق و فاقد تخصص با تصمیماتی که از آنها پرسشی نمی شود و اختلاسهای میلیاردی مردم را به استیصال می کشاند. قبول این مساله خود، نصف راه حل است. مطالعه کشورهای توسعه یافته آسیا نشان می دهد هیچ عاملی چون نهاد های صحیح در بهبود روند آتی نقش بازی نخواهد کرد. گسترش نهادهای اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و اصلاح قوانین و ایجاد ساختارهای صحیح و مبارزه با امتیازات خاص در این گونه کشورها نمایانگر راه تدریجی و طولانی و صحیح برون رفت از مشکلات متعدد است. کاری که تلاشهای سالهای آینده من در این راستا خواهد بود. تجارب اعتراض های خیابانی در ایران نشان داده همیشه این گونه آشوبهای کور جز خسران جانی و مادی و دستاویز برای محدودیتهای بیشتر ثمری برای هیچگونه تحولی نداشته است. اگر اعتراض نتیجه بخش بود در مهد دموکراسی یعنی فرانسه با آن شرایط خاص ؛ بعد از یکسال هنوز جلیقه زردها آب در هاون می کوبند و حتی از سوی احزاب جدی گرفته نمی شوند ؛ چه برسد ایران با این همه گرگهای طماع جهان !! اینجا عده ای از سر درد و اعتراض با هیجان عمومی همراه می شوند و چون در جمع شوری است که تک تک افراد جمع فاقد آن هستند منجر به آشوب و تهدید امنیت شهروندان و تحدید حق اعتراض می شود. به باور من حکومت باید تعیین کند منظورش از حق اعتراض چیست و چگونه باید آن را بیان کرد؟ حتی اگر من در سکوت جایی تجمع کنم ممکن است تهدیدی برای امنیت و اختلال در نظم تلقی شود...امری مبهم که فقدانش منجر به طغیانهای مقطعی می گردد. تصور می کنم حرکات اعتراضی بیشتر یک نوعی ضرب شست نشان دادن قدرتها در ایران و امتیاز گیری باشد که مهره ها و قربانیانش مردم هیجان زده باشند و تجارب مصر و عراق و سوریه و لبنان و یمن در اطرافمان حتی تعطیلی اینترنت در ایام آشوب زنگ خطری است که اگر طالب بهتر شدن اوضاع هستیم کار را با هرج و مرج های کور بدتر نکنیم. حاصل سخن اینکه بزرگترین تحولها نه با پای کوبیدن در کف خیابان و آتش زدن و شکستن که در سکوت کنج کتابخانه ها شکل گرفته است.

رحیم بقال اصغری