به گزارش همنوا، بی‌جهت نیست که نام‌شان را مدافعان سلامت گذاشته‌اند چرا که پرستار بودن جدای از آنکه دانش و عشق بخواهد، ایثار و از خودگذشتگی می‌خواهد. حالا نمی‌توان از سختکوشی و صبوری پرستاران سخن گفت و این دو سال سخت را نادیده گرفت.

این دو سالی که کرونا جهان را خیمه‌گاه خود دانست و پر شتاب و سخت قدرت خود را به رخ کشید. روزهایی که آدم‌ها و جان‌شان تبدیل به عددهای سه رقمی و چهار رقمی شدند که هر روز از این جهان بار سفر می بستند و می‌رفتند.

پرستاران به عنوان مدافعانی که در خط مقدم مبارزه با کرونا کمر همت بسته بودند شاید در زمره کسانی بودند که بیشترین مواجه با بیماری را داشتند. جنگی رو در رو که انگار یارای پایانش نیست. شاید به همین دلیل باشد که حالا از زمان شیوع کرونا تا امروز چهار هزار و ۵۰۰ نفر از پرستاران آذربایجان‌شرقی گرفتار کرونا شدند و چه جان‌ها که طاقت رنج بیماری را نداشته و برای همیشه با این جهان وداع کردند.

پنجم جمادی الاول روز ولادت باسعادت بانوی قهرمان کربلا، پرچم‌دار نهضت پس از شهادت امام حسین علیه السلام، حضرت زینب کبری سلام الله علیها است که این روز را روز پرستار می‌نامند. فردا، میلاد بانویی است که واژگان ایثار و صبر و استقامت را در قاموس انسانیت، معنایی دیگر بخشید؛ او که به رغم تمام ناملایمات و سختی‌ها، استوار ایستاد، طاقت از کف نداد و تا آخرین لحظه با تنی رنجور و زخمی مهجور، مرهم دردهای بهترینِ انسان‌ها بر روی زمین شد.

پرستاران با شیوع ویروس کرونا به‌رغم تشدید تلاش‌ها و خستگی‌ها نه تنها از پای ننشستند بلکه با تمام قوا ایستادگی کردند و شاگرد اولی‌های مکتب مقاومت شدند. «مقاومت» فقط به حضور در خط مقدم نبرد و مبارزه تن به تن نیست، همین که در وطن و خانه خویش با ویروس ناشناخته و نادیده‌ و دشمن نفوذی مبارزه کنی و از جان خود بگذری، بیانگر این است که شاگرد خوبی برای این مکتب بوده‌ای.

پرستاران، سفیدپوشانی که تمام تلاش‌شان این است تا رنگ سفید زندگی را نشر دهند و سدی برای رنگ غم شوند، هر کدام از آنها مصداق بارز پروانه‌هایی هستند که می‌چرخند و می‌سوزند تا تنی نسوزد و چشمی خاموش نشود و دلسوزانه و غمخوارانه برای زندگی بیماران با دشمن نادیده‌ای به نام کووید ۱۹ مبارزه و ازخودگذشتگی می‌کنند.

غم تلخ دوری از خانواده، تجربه تلخ از دست دادن عزیزان‌شان، پر کشیدن همکاران‌شان، ایستاده خوابیدن‌ها، تنفس سخت و عذاب‌آور بیماران، بغض‌هایی که پشت شیلد و ماسک و عینک پنهان کرده‌اند و حتی تجربه سقط فرزند تنها بخشی از رنج و مشقت گذشته بر این عزیزان است.

چهره‌هایی پوشیده زیر ماسک‌ و قامت‌هایی پنهان در لباس‌هایی که نفس‌گیر است، پر از انرژی هستند و اگرچه لب‌هایشان پنهان‌ است اما خط و رد تبسم را بر چشم‌هایشان می‌توان دید؛ انسان‌هایی که از مهمترین نعمتی که در اختیار دارند گذشته‌اند و جان خود را سپر بلایی کرده‌اند که ماه‌هاست جان بشر را هدف گرفته است.

پرستاران به راستی سروقامتان جبهه سلامتند، زنان و مردانی که سفیدی تنها رنگ جامه‌اشان نیست بلکه دلهایشان زلال و پاک مانده تا رنج‌های بیماران برایشان تکراری نباشد و دست‌ها و کلامشان امید به هر مریضی ببخشد؛ انسان‌های فداکاری که برای توصیف از خود گذشتگی‌هایشان، واژه‌ها را کم می‌آوریم؛ به راستی که باید در مقابل بزرگواری آنانی‌که در این روزهای سخت که طوفان بیماری کرونا، بر شهر و دیارمان همچنان می‌وزد، تنها و تنها می‌توان سر تواضع، به قدردانی فرود آورد و سلامتی را از عمق وجود برایشان آرزو کرد.

__________________

یادداشت: سحر فکردار