هم‌نوا_ سید قاسم ناظمی

مرگ پایان شاعر نیست، شاعر در واژه­‌ها، در استعاره­‌ها و در تعابیر بدیع و نو زندگی می­‌كند. مرگ پایان شاعر نیست، تا شعر و اندیشه و شعور باقی است، او زنده می­‌ماند و زمین را به آسمان‌های دور از دسترس پیوند می­‌زند. مرگ، مرگ، مرگ حكایت دیگری است كه شاعر چون واژه­ای زیبا آن را هزاران بار زیسته است.

استاد محمد عابد شاعر درد­های سترگ و بزرگ نغمه­‌ساز لحظه­‌های روشن حضور، در صبحگاه پاییزی شگفت، مرگ را چون شعری زیبا سرود و جاودانه شد. اگرچه مرگ بین او و ما فاصله­‌ای  بعید است اما حضور روشن او تا سالهای سال در كنار ما احساس خواهد شد و نامش بر زبان ما جاری خواهد بود. عابد در ذكر و دعای ما جریان خواهد یافت، به میهمانی قنوت‌های ما خواهد آمد و با گریه­‌های عاشقانه ما خواهد گریست.

تنها چیزی كه اتفاق افتاده است، جز این نیست كه ما خاك­‌نشینان، فرصت شیرین هم‌صحبتی و هم­نشینی با او را از كف داده­‌ايم

سال‌ها از سفر آسماني او مي گذرد. داغ رحلت جانسوز استاد محمد عابد كه به حق استادی تمام در حوزه ادبیات و انسانی كامل در عرصه اخلاق و معنویت بود، چنان براي ادبيات و شعر آييني سنگین­ و التيام ناپذير است كه گمان نمي رود به اين زودي جاي آن مرد بزرگ پر شود. 

بیش از 7 دهه زندگی عاشقانه در آغوش معارف دینی و انسانی، محمد عابد را به مجسمه­‌ای از اخلاق و انسانیت مبدل ساخته بود كه دسترسی به تمام زوایای وجودی او سهل و آسان نیست. زندگی ساده و خالی از تعلقات و رفتار صمیمانه و دور از تكلف، محمد عابد را به انسانی سهل و ممتنع تبدیل كرده بود؛ انسانی كه هر چه از او دورتر می­‌شدی مهابت، عظمت و شخصیت او چشم را نوازش می­‌كرد و هرچه نزدیك‌تر می­‌شدی رأفت و مناعت طبع­‌اش تو را وادار به تواضع و احترام می­‌نمود.

درباره شخصیت، منش و رفتار وی سخن بسیار است كه باید در فرصتی دیگر بدان پرداخت اما به ضرس قاطع می­‌توان گفت كه محمد عابد بیش از آنكه شاعری بزرگ باشد، انسانی خودساخته و اخلاقی بود و همین او را به بسیاری دیگر كه شعر فصیح می­‌گفتند و می­‌گویند، برتری می­‌داد.

امروز ناباورانه و با هزار تأسف باید پذیرفت كه عابد حسن ختامی بر سلسله شاعران معرفت پیشه و حكیم بود كه در میان ما غریبانه زیست و غریبانه از دست رفت.

ما به كدامین گناه به چنین عقوبتی دچار شده­‌ایم كه هر روز زوال فرهنگی و علمی دیار خود را به نظاره می­‌نشینیم؟ آیا به راستی تقدیر دیاری كه روزگاری پیشقراول توسعه، حكمت، فقاهت، علم و هنر بود، چنین باید باشد؟ 

دریغا تبریز! دریغا، كه بر خلاف گذشته در این شهر متاع علم و حكمت و هنر بی­‌مشتری است و گوهر و خزف در یك پیمانه اندازه می­‌شوند.

«صبر بسیار بباید پدر پیر فلك را» كه دگر مادر گیتی فرزندی چون محمد عابد برای این سرزمین هدیه كند.

خدایش با ائمه اطهار محشورش دارد و راه مقدسش را هموار و پررهرو سازد.