لشگرکشی‌های بزرگ برای یک روند کوچک اداری نشان می‌دهد که این چهره‌های آشنا، این مسئولان سابق و این نمایندگان آینده؛ به تشریفات عادت کرده‌اند، به جمع کردن نزدیکانش در کنار خود و نگه داشتن جا برای آنها عادت کرده‌اند. نزدیکانش هم به حضور در جاهای با ربط و بی‌ربط میل زیادی دارند.

این روزها فرمانداری‌ها تبدیل به ستادهای انتخاباتی شده‌اند. چهره‌های غریبه و آشنا می‌آیند و ثبت‌نام می‌کنند تا تقدیر و سرنوشت خود را محک بزنند و ببینند آیا می توانند بر صندلی‌های سبز مجلس تکیه بزنند؟ تکلیف ناآشناها مشخص است، می‌آیند ثبت‌‌نام می‌کنند و جلوی دوربین خبرنگارها ژست می‌گیرند و درباره برنامه‌های آینده به عنوان نمایندگان آینده صحبت می‌کنند. در بین این گروه شاید و قطعا افرادی حضور دارند که توانایی‌های زیادی در مدیریت و حل مسائل دارند، اما این که چقدر خواهند توانست خود را به چشم مردم بیارند مساله مهمی است. اما درباره آشناها، آنها که قبلا شغلی و منصبی داشتند یا نماینده مجلس بودند، درباره آنها حرف و حدیث زیاد است. این طیف از نامزدها معمولا با توپ پر می‌آیند. آنها نسبت به همه چیز اعتراض دارند؛ وضع موجود را سخت به چالش می‌کشند؛ اما گاهی یادشان می‌رود که خودشان هم در شکل‌گیری وضع موجود سهم داشته‌اند. این طیف به شدت وضعیت امروز را نقد می‌کنند. جالب اینجاست که خودشان هم اغلب برای حل مشکلات راهکارهایی دارند اما معلوم نیست چرا در طول دوره‌ای که منصبی داشتند از این راهکارها استفاده نکرده‌اند. خصلت دوم اغلب این آشناها حضورشان با هیئت مفصل همراه است. افراد زیادی که گاه تعدادشان به بیش از انشگت‌های دو دست می‌رسد و اغلب سعی دارند در نزدیک‌ترین موقعیت نسبت به فرد ثبت‌نام کننده قرار بگیرند؛ لبخند عمیق و فاتحانه‌ای برچهره دارند و انگار می‌دانند که اگر فرد مشایعت شونده از این آزمون موفق بیرون بیاید نانشان در روغن است! این هیئت همراه حضور سوال برانگیزی دارند. چرا باید در کنار فردی که جهت انجام یک کار اداری ساده آمده این همه شلوغی و بلبشو باشد؟ اولین گزینه‌ای که به ذهن مخاطب متبادر می‌شود این است که این افراد کسانی هستند که دایره دور نماینده آینده را تشکیل خواهند داد و از فرصت این اتفاق و حضور در مجلس استفاده و خدایی‎‌نکرده سواستفاده خواهند کرد. لشکرکشی‌های بزرگ برای یک روند کوچک اداری نشان می‌دهد که این چهره‌های آشنا، این مسئولان سابق و این نمایندگان آینده؛ به تشریفات عادت کرده‌اند، به جمع کردن نزدیکانش در کنار خود و نگه داشتن جا برای آنها عادت کرده‌اند. نزدیکانش هم به حضور در جاهای با ربط و بی‌ربط میل زیادی دارند. به نظر می‌رسد باندبازی و حضور ژن‌های خوب و جمع‌های جور به اندازه کافی مردم را عاصی کرده‌است. کلید حضور در مجلس و جلب اعتماد مردم دور بودن از این تشریفات و باندبازی است.

لیلا حسین نیا