به گزارش همنوا به نقل از میدان، بیش از ۲۲میلیون نفر جمعیت کشور در بافت‌های فرسوده، حاشیه‌های فقیر و سکونتگاه‌های غیررسمی و بافت‌های تاریخی فرسوده سکونت دارند که حدود ۲۰درصد از کل جمعیت ایران هستند.

براساس گزارش دفتر مطالعات رفاه اجتماعی زیر‌‌مجموعه وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در جریان تدوین سلسله گزارش‌های پایش فقر، درباره محاسبه دقیق جمعیت مبتلا به فقر مسکن در ۳۱ استان کشور،  جمعیت مبتلا به فقر مسکن در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که وضعیت یکی یا همه پنج پارامتر کلیدی یک خانه، در آنها زیر سطح استاندارد جهانی قرار دارد. این پارامترها شامل وضعیت دسترسی به آب شرب، سرویس بهداشتی، مکان زندگی کافی (حداقل ۱۳ مترمربع به ازای هر نفر)، مسکن با‌دوام و امنیت حقوقی ملکی (داشتن سند محضری) می‌شود.

در عین حال شاخص دوم موردنظر، شاخص دسترسی به مسکن در استطاعت یا تعداد خانوارهای محروم از «مسکن مقرون به صرفه» است. در واقع خانوارهایی که به «مسکن در استطاعت» دسترسی ندارند یا فشار «هزینه مسکن» در هزینه‌های ماهانه آنها بیش از سطح استاندارد جهانی است. این سطح، ۳۰ درصد است.

به گزارش دنیای اقتصاد آمارهای مجموع جمعیت ساکن در بافت‌های فرسوده شهری نشان می‌دهد، این جمعیت در سال ۹۵ برابر ۱۱ میلیون و۶۰۰ هزار نفر بوده که در سال ۱۴۰۰ به ۱۳ میلیون و۵۰ هزار نفر افزایش یافته است.

همچنین در یک دهه اخیر نرخ رشد یا سرعت رشد جمعیت کل کشور در فاصله سال‌های ۹۰ تا پایان ۹۹ برابر ۱۳ درصد بوده است، این در حالی است که در این ۱۰ سال جمعیت ساکن در بافت‌های فرسوده که یک گروه اصلی از جمعیت بدمسکن در کشور محسوب می‌شوند ۳۰ درصد رشد کرده است.

جمعیت ساکن در بافت‌های فرسوده شهری در حالی مطابق با برآوردهای صورت گرفته و جدید در سال ۱۴۰۰ به ۱۳ میلیون و۵۰ هزار نفر افزایش یافته است که آمارها حاکی است جمعیت ساکن در سکونتگاه‌های حاشیه‌‌ای و غیررسمی نیز هم‌‌اکنون رقمی بسیار بیشتر از ۶ میلیون نفر است.

برآوردها نشان می‌دهد در حالی که تعداد خانوارهای ساکن فقط در بافت‌های فرسوده شهری کشور، در سال ۹۵ برابر با ۳ میلیون و۶۳۹ هزار و ۴۰۴ خانوار بوده است؛ این میزان در سال ۱۴۰۰ و براساس برآوردهای جدید به حدود ۴ میلیون و ۱۰۰ هزار خانوار افزایش یافته است.