به گزارش همنوا، یکی از این موضوعات که تکرار آن حسابی توی ذوق می زند و نگرانی‌ها را خصوصا برای آینده افزایش می‌دهد، تعطیلی‌های پی‌درپی و مکرر مدارس است که شبیه به محدودیت‌های اینترنتی، گویا جزء اولین، راحت‌ترین و کم‌هزینه‌ترین راهکارها برای مواجهه با شرایط خاص توسط مسئولان و تصمیم‌گیران اجرا می‌شود.

حدود دو سال تعطیلی کامل مدارس و به‌اصطلاح آموزش مجازی، بدعت بدی بود که کرونا در سیستم آموزشی ایران و بسیاری دیگر از کشورها جا انداخت و البته در ایران و بسیاری از کشورها هم هزینه‌های گزافی را به دوش سیستم آموزش کشور تحمیل کرد.

اما خب بعد از این دو سال، رویه تعطیلی‌ها همچنان ادامه دارد ولی به دلایلی دیگر. آلودگی هوا، سرمای زیاد و بی‌سابقه، بارش برف و باران سنگین و شدید، اغتشاشات، گرد و غبار، بازی‌های تیم ملی در جام‌جهانی و اتفاقاتی نظیر اینها همه دلایلی بوده است که باعث شده در همین حدود 4 ماه از آغاز سال تحصیلی جدید، کمتر روزی را در کشور داشته باشیم که مدرسه‌ای در یکی از شهرها یا در بسیاری از شهرها تعطیل نبوده باشد و این یعنی یک ضربه کاری دیگر بر پیکره نحیف نظام آموزش کشور در این بلبشوی آموزش بعد از کرونا و بی‌عدالتی‌های آموزشی که روزبه‌روز درحال گسترده‌تر شدن و بیشتر شدن است.

در ادامه سعی کردیم در قالب طرح گرافیکی نشان بدهیم سهم روزهایی که تمام مدارس در تمام کشور فعال بوده‌اند، در مقایسه با روزهایی که به دلیلی مدارس، خصوصا در کلانشهرها تعطیل بوده‌اند، نگران‌کننده و تامل‌برانگیز است و باید فکری به حال این مدل آموزش کرد.

دانش‌آموزانی که دو سال از دریافت حداقل‌های آموزش حضوری محروم بوده‌اند حالا و در مواجهه با تعطیلی‌های گاه و بیگاه با دلایل عجیب‌وغریب، بیش از قبل چالش‌های آموزشی را تجربه می‌کنند و اگر قرار بر همین منوال باشد باید فاتحه آموزش عمومی در کشور را بخوانیم چون آنهایی که در کرونا، با مدل‌های خاص خودشان و سیستم‌های سوای شاد و رویه‌های مرسوم و با هزینه‌های بالا روند آموزشی را پیش بردند؛ همان مدرسه‌های پولی، در این وانفسا هم طوری گلیم‌شان را از آب بیرون می‌کشند.

اما گروهی که اکثریت محصلان را شامل می‌شوند هر روز در گیرودار زیرنویس‌های خبری و اخبار منتشره در کانال‌های مجازی هستند که بدانند فردا به چه علت از تحصیل محروم خواهند بود.