میدان نقش جهان اصفهان فرصت ویژه‌ای برای درک بسیاری مسائل است؛ چرا؟ توضیح خواهم داد! در یکی از حیاط‌های فرعی این میدان برای صرف چای نشسته بودیم. توریست‌ها فوج فوج از نژاد و ملیت‌های مختلف می‌آمدند و می‌رفتند. مردی کنار ما نشسته بود که موقع ثبت سفارشش متوجه شدیم که اهل ترکیه است. احساس کردم به واسطه قرابت جغرافیایی و فرهنگی آشناتریم. زبان نمی‌دانست برای ثبت سفارش کمکش کردم و توضیح دادم که اهل تبریزم. گفت تمام ایران را گشته و به تبریز نیامده؛ از ترکیه به رشت رفته بود؛ از رشت به تهران، از تهران به یزد و شیراز و نهایتا در اصفهان کنار ما بود. می‌گفت: از اصفهان به سرزمین خود بازخواهد گشت. گفتم چرا تبریز را انتخاب نمی‌کنی؟ گفت: تبریزین بیر شیی یوخ! سوت همه قطارهای عالم در سرم کشیده‌شد! هیچ تلاشی برای متقاعد کردن او نکردم چرا که احساس می‌کردم بار تلاش ناکرده و چندین ساله مسئولان شهر بر دوش من است -تلاشی که حتی برای جلب نظر همسایگان نیز انجام نشده است-و وقتی مسئولان شهر از چنین وظیفه‌ای شانه خالی کرده‌اند دیگر برای من چه جای تلاش و تقلا!؟ القصه که جریان سفر مولود چاووش اوغلو به اصفهان مرا به یاد همان مرد ترکیه‌ای انداخت که در یک بعد از ظهر اردیبهشتی اصفهان حقیقت بزرگی را برای من آشکار کرد. من از سفر چاووش اوغلو به اصفهان اصلا تعجب نکردم چرا که آن مرد در همان حیاط کوچک کنار میدان به من فهماند که تمام برنامه‌ها برای تبدیل تبریز به مرکز دیپلماسی منطقه شعارهایی توخالی است که برای سرگرم کردن عوام‌الناس و یا حتی مسئولان تبریز است.  نگاه‌ها به تبریز هرگز در حدی نبوده که نامش به گوش افندی‌های آن سوی مرز برسد.