نام جبارباغچه‌بان با آموزش نوين در عرصه مکتب و مدرسه گره خورده است. باغچه‌بان زماني کار خودش را شروع مي‌کند که انديشه در جهان، وارد دوران جديدي مي‌شود و شروع مي‌کند به تعامل کردن. به روايتي انديشه نوين از غرب به قفقاز آمده و از قفقاز و يا از ترکيه(عثماني) وارد ايران مي‌شود.روزگاري که باغچه‌بان در آن زندگي مي کند، روزگار زندگي شفاهي است. در چنين فضايي باغچه‌بان با استفاده از تجربيات شخصي حاصل از دنياديدگي نقش پيشرو را در آموزش مدارس ايفا کرد. نقشي که اين روزها حلقه مفقوده آموزش‌ و پرورش ماست. «تربيت دانش‌آموز خلاق و تفکر محور، دانش‌آموزي که در تمامي زواياي آموزشي حضور فعالانه دارد.» توجه کنيد کاري که باغچه‌بان حدود شش دهه قبل و شايد هم بيشتر در عرصه آموزش انجام داده براي ما که عادت به آموزش به سبک «متکلم وحده» داريم، بسيار نامأنوس و غيرقابل فهم است. براي سيستم آموزشي در کشور ما که به قول دکتر محمدعلي موحد خروجي‌اش دانش‌آموز تست محور(چهارگزينه‌اي) است. باور اينکه بتوان مدارسي داشت که در سيستم آموزشي آن کودکان با معلمان دست در دست هم و دوشادوش ياد بگيرند و ياد بدهند تقريباً افسانه‌اي بيش نيست. شايد اگر اين روزها به مدارس ژاپني‌ها و يا بلژيکي و يا فنلاندي‌ها به عنوان پيشتاز در عرصه آموزش سر بزنيد بيشتر برايتان قابل‌فهم باشد که باغچه‌بان در دهه‌ها قبل با کودکان چگونه رفتار تربيتي در پيش گرفته بود. اگر امکان داشت و ما در شرايط مساوي زمان را نگه مي‌داشتيم و امکان برگشت به عقب بود مي‌توانستيم خروجي سبک آموزشي دانش‌آموز باغچه‌بان را با کودکان مدرسه‌رو اين روزها مقايسه کنيم و بيشتر درک کنيم چرا دانش آموزان ما از اعتمادبه‌نفس کمتري برخوردارند؟، چرا نگاه صفر و يکي و خطي دارند؟ چرا هر آنچه معلم مي‌گويد برايشان ختم کلام است؟ چرا وقتي گزينه‌هايشان از چهار بيشتر شد، پريشان مي‌شوند؟ چرا راحتي خور هستند و حتماً در يک دايره مشخص حرکت کنند؟ به نظر مي‌رسد اين بر هم چرخ قبلاً اختراع شده و ما به دليل اينکه علاقه به مکتوب کردن نداريم روش‌ها را مدون نکرده و پيش چشمان نگذاشته‌ايم مگر نه امروز کودکان خلاق‌تر و پرسشگر داشتيم و نشاط از سر و کولمان بالا مي‌رفت و اينقدر غره به مقالات ثبت شده ISI نبوديم.