حتی نوشتن این جمله هم سنگین و شرم‌آور است، مقبره‌الشعرایی که قرار بود یکی از قطب‌های فرهنگی کشور باشد، به بیغوله سگ‌ها تبدیل شده‌است.

به گزارش همنو به نقل از فارس اینجا مقبره‌الشعرای تبریز است. آرامگاه ۴٠٠ تن از شاعران و عارفان تاریخ پرشوکت سرزمین‌مان. مولانا خاک سرخ این دیار را که مامن شمس تبریزی بوده، ستایش‌کرده‌ است. تذکره‌های تاریخی، پر است از نام و نشان عارفانی که در این خاک مدفون شده‌اند. اما در سایه بی‌تفاوتی متولیان امر، این مزار امروز به بیغوله سگان شده‌است. سگ‌ها در محوطه مقبره، به هم می‌لولند و صدای زوزه‌‌شان یک آن قطع نمی‌شود. قدم‌به‌قدم فضولات سگ‌ها میان سنگ و سیمان محوطه تاریخی، به چشم می‌خورد. ببینید مدیریت شهری و فرهنگی تبریز را، ببینید نهایت احترام و شان به جایگاه نام‌آوران ادب و عرفان را. به گمانم تبریز، حتی در تلخ‌ترین دوره حیات تاریخی خود، حتی در دوره‌های قحطی و زلزله و محاصره، شاهد منظره‌ای چنین تلخ و گریه‌دار نبوده‌است. این عکس‌ را در حاشیه مراسم سالگرد مرحوم استاد فردی گرفتم و به نوبه خود، از ارواح شامخ حکیم خاقانی، اسدی طوسی، قطران تبریزی، همام تبریزی، جواد آذر، پدیده تبریزی، اصغر فردی و در راس همه استاد شهریار و دیگر بزرگان خفته در مقبره‌الشعرا، به سبب انتشار این عکس، پوزش می‌طلبم. امیدوارم این عکس به دست مسئولانی برسد که یکی بعد از دیگری، لاف توسعه و آبادانی می‌زنند و از ضرورت اتمام پروژه مقبره‌الشعرا سخن می‌گویند. نام «مقبره‌الشعرا» بیش از 30سال است که با خاکبرداری و حفاری و آرماتور و میلگرد همراه ‌است. این پروژه با عنوان «بزرگترین پروژه‌های فرهنگی کشور» سال 92 به شهرداری تبریز واگذار شد. حالا پس از 6 سال می‌توان با قطعیت گفت که واگذاری مقبره‌الشعرا به چهار دلیل شتابزه و فاقد پشتوانه کارشناسی بود. نخست این که با این واگذاری، پروژه، از مدیریت دولتی به مدیریت شهری انتقال یافت. با خروج این اثر از مدیریت دولتی، طبیعی بود که امکان درج پروژه در ردیف اعتبارهای ملی نیز دشوار باشد. چنانکه در 6 سال گذشته، دولت هیچ تزریق مالی به این پروژه نداشته‌است. دوم اینکه با آن واگذاری عجولانه، عملیات عمرانی پروژه به شهرداری منطقه10سپرده شد که از مناطق بسیار کم‌برخوردار شهر است. منطقه‌ای که خدمات روزمره خود را به سختی پیش می‌بَرَد، چطور باید می‌توانست از پسِ پروژه‌ای با حجم عملیاتی بازآفرینی مقبره‌الشعرا بر بیاید؟ سوم اینکه طراحی پلان پروژه، بسیار هیجانی و بلندپروازانه کار شد. چنان نسخه سنگین و پیچیده‌ای برای مقبره‌الشعرا پیچیده شد که با گذشت شش سال، سر و ته پروژه معلوم نیست. چهارم اینکه حساسیت‌های میراث فرهنگی در تفاهم‌نامه شهرداری و اداره‌کل ارشاد، در مرحله عمل، به کل، نادیده گرفته شد. با وجود اینکه مقبره‌الشعرا در سایت تاریخی واقع شده، میراث فرهنگی، فراست لازم را برای نظارت بر ملاحظات تاریخی اثر نداشته‌است.