رییس جمهور روحانی خطاب به ترامپ گفت:« ما هزاران سال قبل از شما بودیم، شما که عمر کشورتان ۵۰۰ سال است و خیلی زیاد نیست و عمر کشور ما بیش از ۱۰ هزار سال است.» آقای رییس جمهور راست می‌گوید، ما ایرانی‌ها بخش مهمی از تاریخ جهان هستیم. خیلی‌ها نبودند و ما بودیم. با قدرت هم بودیم. از آن بیدها هم نبودیم که با هر بادی بلرزیم. تاریخ ایران اولین بار نیست که با امثال ترامپ سرکار دارد و آخرین بار آن هم نیست. همه آنها رفته‌اند و ایران مانده است. نکته مهم اما این است که ما تا کی باید به این تاریخ بنازیم؟ تا کی باید از فرهنگ قدیمی ایران حرف بزنیم؟ تا کی باید از امپراطوی هخامنشیان سخن بگوییم؟ تا کی باید پُز منشور حقوق بشر کوروش را بدهیم؟ آدمی که می‌خواهد حرکت کند باید نگاهش به جلو باشد نه پشت سر. ما به پشتوانه تاریخ‌مان باید به جلو حرکت کنیم. اینکه در تاریخ بمانیم دردی از ما دوا نخواهد کرد. ارزش تاریخ و پیشینه به انباشت و انتقال تجربه است و اگر نه، سابقه و پیشینه چیزی جز عدد و رقم نیست. حال باید سوال کرد انباشت و انتقال تجربه چقدر در ایران صورت گرفته؟ آیا ما از تجربیات چند دهه و چند سده اخیر استفاده کرده ایم ؟ ایران و آمریکا در این مقایسه چه نمره ایی می گیرند؟ دو کشور چند شرکت با سابقه بیش از ۱۰۰ سال دارند؟ امروزه در ایران بیان کدام تجربیات را می بینیم؟ آمریکا تاریخ 500 ساله‌ای دارد اما به اندازه هزاران سال پیشرفت کرده است. مردم دنیا آمریکای امروز را می‌بینند نه ایران هزاران سال پیش را. مردم جهان ایران هزار سال پیش را در موزه‌ها می‌بیند و آمریکای امروز پیش چشمان آنهاست. هر دو را تحسین می‌کنند اما برای این از فعل گذشته استفاده می‌کنند و برای آمریکا از فعل حال. ما اگر می‌خواهیم قدرت‌مان را در گذشته و حال به رخ کشورهای جهان بکشیم باید آینده را بسازیم. باید نگاه مردم و مسؤولان به فردای ایران باشد نه دیروز آن. سال‌های رفته بر نمی‌گردند اما هزار سال دست نخورده پیش روی ماست که می‌شود آنها را به سال‌های افتخار تبدیل کرد. تا کی باید به گذشته خود بنازیم، ما باید به سمتی برویم که به آینده افتخار کنیم. بهتر است به جای سرکوفت زدن به آمریکا و یادآوری تازه به دوران رسیده بودنشان، این 500 سال عمر آنها را مطالعه کنیم و ببینم چگونه ملتی که جهان آنها را به گاو چرانی و یاغی‌گری می‌شناخت حالا تبدیل به قدرت جهانی شده است. نه تنها آمریکا، تمام کشورهای موفق دنیا باید مورد مطالعه ما قرار بگیرد. جمعیت چین در سرشماری سال ۲۰۱۰ حدود یک میلیارد و ۳۷۰ میلیون نفر بوده‌است. ببینیم آنها چگونه توانسته‌اند این میزان جمعیت را مدیریت و برایشان شغل و زندگی دست و پا کنند. در خیلی از مسائل احتیاج نیست ما دوباره چرخ را اختراع کنیم. چرخ اختراع شده است، فقط کافی است ما در زمان و مکان مناسب از آن استفاده کنیم. ما باید آینده ایران را به رخ بدخواهان کشور بکشانیم نه گذشته آن را.   منبع: عصر ایران