اختصاصی/همنوا تراکتورسازي در روزي که هم به تراکتورهفته‌هاي ابتدايي نيم‌فصل و هم به تيم دو سه هفته اخير شباهت کمتري داشت، بازي باخته را به تساوي کشاند تا بتواند به خروج از بحراني بيانديشد که در اين چند هفته گريبانش را گرفته بود. شايد هر هوادار تراکتوري با به‌ياد آوردن بازي رفت اين تيم آن‌هم بدون استوکس و با محمد تقوي که عنوان مربي موقت را تا روز آخر به دوش کشيد، از کسب اين نتيجه در تبريز ناراضي باشد. چرا که تيم تقوي در آزادي براي برد به زمين رفته بود و شايد اگر نگاه کمک‌داور بازي مجهز به خط‌کشي‌هاي ويدئوها و تصاوير بعد از بازي بود، گل حاج‌صفي سالم اعلام مي‌شد و سفيدپوش‌هاي سرخ با دست پر از تهران بازمي‌گشتند. اما بايد اين را هم يادآوري کرد که پرسپوليس آن‌روزها با پرسپوليس امروز خيلي فاصله داشت، پنجره بسته، خستگي، شرايط روحي و رواني آن روزهاي پرسپوليس کجا و تيم پيش‌افتاده و رو به قهرماني امروز کجا؟ کمااينکه فوتبال قوانين غيرقابل پيش‌بيني خودش را دارد و روي کاغذ نمي‌توان برايش عدد و رقم طراحي کرد. بايد پذيرفت که فارغ از هياهو و شرايط جدول، تراکتورسازي با تيم صدرنشين جدول بازي داشت که فقط يک بازي باخته. بايد پذيرفت تراکتورسازي بعد از باخت در سه بازي نه‌چندان سخت، به اين تساوي رسيد، آن‌هم در حالي‌که مقابل تيمي يک هيچ عقب بود که سخت گل مي‌خورد و سخت بازي برده را از دست مي‌داد، فقط يک نيمه فرصت داشت. بايد پذيرفت امروز نه خبري از شجاعي بود و نه استوکس و نه شرايط روحي و رواني ديدار رفت. و مهم‌تر اينکه بايد پذيرفت روز غيرتعطيل هفته و با توجه به شرايط خاص تراکتورسازي در اين روزها، سکوهايي که تراکتور را فرياد مي‌زدند اصلاٌ کم نبودند. اين مي‌تواند آغاز يک پايان باشد و آغاز شروعي دوباره که پايانش چند هفته بعد نيست.