واقعا ما مردم مظلومی هستیم. هر روز صبح که پا می‌شویم لباس رزم می‌پوشیم و به دل مشکلات می‌زنیم و شب که به خانه می‌رسیم، تن شرحه شرحه خود از سختی روزگار را به رخت‌خوابی می‌سپاریم که با خواب غریبه است. مشکلات مردم کم بود، سیل هم «قوز بالای قوز» شد. با وجود همه این سختی‌ها روا نیست از مسؤولین هم تلخی ببینم و بشنویم. ببینم آنها در انجام وظیفه خود کم‌کاری می‌کنند. ببینم آنها بیشتر به فکر خود و منافع جریان‌ سیاسی‌شان هستند تا مردم. مردم سال‌هاست با سختی‌ها ساخته‌اند. یاد گرفته‌اند چگونه در برابر سیل مشکلات، قد خم نکنند.بی‌توجهی و تلخ کامی از سوی مسؤولان اما آزار دهنده است. آزار دهنده تر از هر گرانی و سیلی. مردم چیز زیادی نمی‌خواهند. کمی مهربانی و توجه. سیل آمده، خانه‌ها خراب شده، آب تمام زندگی را برداشته و مردم انتظار دارند، مسؤولان کشور باری از دوش آنها بردارند. باور کنید همین که مردم، ببیند مسؤولان کشور در حال تلاش برای حل مشکلات هستند، راضی خواهند بود. کافی است یکی از مسؤولان خود را جای یک کارگر یا کارمند بگذارد، که از قضا خانه‌اش در سیل خراب شده است. او باید چه کند؟ تا قبل از سیل نگران جیب خود و خرج زن و بچه‌اش بوده است و حالا دغدغه سقف خانه هم دارد. با چه زحمتی، آجر روی آجر گذاشته است تا زندگی آرامی برای زن و بچه‌اش بسازد و حالا از همه آنها تلاش‌ها تنها یک «آه» مانده است. یکی از مشکلات ما این است که بسیاری از آنهایی که برای کشور تصمیم می‌گیرند، نمی‌دانند جیب خالی، شرمندگی در برابر زن و بچه یعنی چه! نمی‌دانند سه ماه حقوق نگرفتن یعنی چه! نمی‌دانند سیل و زلزله بیاید و همه سرمایه زندگی را بگیرد، یعنی چه! ما همانطور که از یک پزشک انتظار داریم، وظیفه حرفه‌ای خود یعنی درمان بیمار را به خوبی انجام دهد یا اینکه یک معلم، به درستی به فرزندان‌مان، آموزش دهد، از مسؤولان کشور هم انتظار داریم، وظیفه‌ای که بر عهده‌شان گذاشته شده را به خوبی انجام دهند، همین.