همنوا: همین چند سال قبل، تبریز در اکثر رشته‌‌های ورزشی حرفی برای گفتن داشت، ولی اکنون اثری از آن تیم‌های قهرمان نیست.

زمانی باشگاه شهرداری تبریز یک تنه بار ورزش آذربایجان شرقی را به دوش کشیده بود و با فعالیت در رشته‌های مختلف همچون والیبال، بسکتبال، فوتبال، فوتبال ساحلی، فوتسال، شنا، شیرجه، دوچرخه‌سواری، تکواندو و ... همه ساله افتخارات زیادی برای خطه آذربایجان کسب می‌کرد که با تصمیم شورای پنجم، سازمان ورزش شهرداری به ناچار از تیم‌داری حرفه‌ای پا پس کشید.

تبریز همواره خاستگاه دوچرخه سواری در ایران بوده؛ به طوری که تیم پتروشیمی تبریز سال‌ها بر بام دوچرخه‌سواری ایران و آسیا ایستاد؛ اسطوره‌هایی همچون قادر میزبانی از همین تیم پتروشیمی به کشورمان معرفی شده‌اند، اما اکنون خبری از این تیم و دوچرخه‌سواران تبریزی نیست. 

 فوتبال هم که فلسفه خودش را دارد، مجموعه‌های صنعتی همچون تراکتورسازی و ماشین سازی، ایدم، کمپیدرو، و همین چند سال پیش گسترش فولاد تبریز، از فوتبال آذربایجان حمایت می‌کردند؛ این مجموعه‌ها علاوه بر درخشش در سطح کشور، همواره اُمیدی برای استعدادهای شمال غرب کشور بودند. با مشکلات ایجاد شده در تولید و صادرات، این صنایع از تیم‌داری پا پس کشیدند، تا جایی  که سپاه عاشورا از تراکتور تازه لیگ برتری شده حمایت کرد؛ اما ماشین سازی روزهای خوبی را سپری نکرد و سال‌ها بین افراد مختلف و شهرداری تبریز دست به دست شد و اکنون نیز به دسته دوم سقوط کرده است.

با صعود گسترش فولاد به لیگ برتر، فوتبال تبریز در دهه 90 روزهای خوبی را پشت سر گذاشته و حتی در مقطعی سه تیم از تبریز در لیگ برتر حضور داشتند، اما با شیوع کرونا، مشکلات مالی بخش خصوصی و افزایش سرسام آور هزینه‌های تیمداری در فوتبال، منجر به نابودی این تیم‌ها شده است. اکنون تراکتور تنها باشگاه فوتبال شمال غرب کشور در لیگ برتر است که با حمایت بخش خصوصی سرپا مانده؛ البته این باشگاه هم از روزهای خوبش فاصله گرفته است.

امّا برای بازگشت ورزش استان به روزهای خوب چه باید کرد؟

ابتدا باید بدانیم که ما از ورزش چه می‌خواهیم، به عنوان مثال فوتبال ساحلی در آذربایجان شرقی توجیه داشت؟ پس باید مسئولان ورزش استان با بررسی دقیق، رشته‌‌های مورد علاقه مردم آذربایجان شرقی را احصاء کنند و سپس به دنبال حامی مالی برای راه‌اندازی تیم‌های ورزشی در این رشته‌ها باشند.

همه می‌‌دانیم دولت توان مالی کافی برای حمایت مستقیم از ورزش را ندارد، چنین روشی در دنیا نیز منسوخ است. اکثر استان‌های صنعتی کشور به اتکای صنایع مادر مستقر در آن استان، همچنان در رشته‌های ورزشی فعالیت دارند و به نظر می‌رسد می‌توان از همین فرمول در آذربایجان شرقی هم استفاده کرد. 

بیش از ۵۰ درصد ذخایر مس کشورمان در سونگون ورزقان قرار دارد و می‌تواند جور حمایت از ورزش این خطه را بکشد. اکنون باشگاه مس سونگون از رشته‌های فوتسال، شمشیر بازی و تکواندو حمایت می‌کند که در قیاس با میزان سرمایه‌گذاری صنایع ملی مس ایران در استان کرمان، میزان حمایت مس سونگون از ورزش بسیار ناچیز است و می‌توان با نقش آفرینی مسئولان ارشد آذربایجان شرقی و مساعدت مسئولان ذیربط کشوری، مس سونگون را مجاب کرد تا در قالب مسئولیت‌های اجتماعی از رشته‌هایی همچون والیبال، بسکتبال و دوچرخه‌سواری -که در قیاس با فوتبال، هزینه‌های بسیار کمتری دارند- حمایت کند.

این روزها زیرساخت‌های ورزشی صنایع استان همچون تراکتورسازی و ماشین سازی بلااستفاده هستند که دولت می‌تواند با رفع موانع تولید و رساندن صنایع به پویایی، آنان را برای عمل به مسئولیت‌های اجتماعی‌شان وادار کند. این فرمول می‌تواند ورزش استان را به درآمد پایدار رسانده و نفسی تازه بر روح آن بدمد. باشگاه‌های فولاد خوزستان، گل گهر سیرجان، فولاد مبارکه سپاهان، ذوب آهن و ... که از نظر اقتصادی به پویایی رسیده‌اند؛ به خوبی به مسئولیت‌های اجتماعی‌شان در استان‌های دیگر عمل می‌کنند. 
 
تیم فوتبال تراکتور را می‌توان گل سرسبد ورزش استان تلقی کرد که همیشه باید در اوج باشد. این تیم در چهار سال اخیر با مالکیت بخش خصوصی روزهای خوبی را پشت سر گذاشته و تنها در فصل جاری، نتایج تراکتور چنگی به دل نزده است.

ماه‌ها این تیم در ویترین فروش قرار گرفت؛ اما خریدار دولتی و خصوصی برای آن پیدا نشد؛ البته که موضوع عجیب غریبی نیست؛ چرا که تیم‌داری در لیگ برتر فوتبال سالانه بیش از ۲۰۰ میلیارد تومان هزینه دارد و تاکنون زنوزی حمایتش از این باشگاه را قطع نکرده است.اما مسئولان نیز نباید این تیم را به حال خود رها کنند.

بهتر است دولت تصمیماتی برای بهتر شدن وضعیت کسب و کار مالک تراکتور  اتخاذ کند تا همچنان شاهد حمایت‌های مادی زنوزی از تراکتور باشیم. اگر واقع بینانه به موضوع نگاه کنیم، کاملاً مشخص است که زیرساخت‌های ورزشی زنوزی در سطح کشور  بی‌نظیر است.

در مجموع می‌توان به این نتیجه رسید که احیای مسئولیت‌‌های اجتماعی صنایع که در گرو رفع مشکلات آنان است، بهترین راهکار برای کمک به ورزش استان است.