همنوا / مهدی نورمحمدزاده: مهندس ارمنی اهل مشروب همان‌قدر عاشق آبادان و پیگیر پخش صدای امیدآفرین رادیو است که رییس ریشو و انقلابی رادیو آبادان! نوجوان برزیلی پوش و عشق عینک دودی فیلم هم همدل با گوینده حزب اللهی ایستگاه، تا پای جان برای حفظ ایستگاه و پخش صدای امید و مقاومت تلاش می کند!

آیا در این روزهای تلخ و شبهای ملتهب آبادان، شعاری هست که بتواند امیدآفرین باشد؟! آیا محور و هدف مشترکی می توان یافت که همه مردم با هر نوع سلیقه دینی و سیاسی را بتوان زیر چتر آن جمع کرد و به آینده امیدوار نمود؟! اصلا صاحب منصبی داریم که این روزها بتواند بی مدد محافظ و یگان ویژه راحت میان مردم شاکی و رنجور متروپل برود و با ایشان صحبت کند و فحش بشنود؟! تحلیلگری داریم که برای مردم توضیح بدهد علی رغم دستورات مکرر رهبری در سالهای اخیر مبنی بر پیشگیری از تکرار این حوادث تلخ، چرا دومینوی فجایع تلخ در کشور ما متوقف نمی شود؟! پلاسکو، فاجعه تشییع کرمان، شلیک به هواپیمای اوکراین و شناور ارتش و حالا هم متروپل!

با وجود این فجایع تکراری که اغلب هم قابل پیش بینی بوده اند، چطور می توان جامعه را امیدوار به آینده نگه داشت؟! امید زاییده اعتماد است و اعتماد مولود کارآمدی و توانمندی! وقتی تراز کارآمدی به جایی رسیده است که از نظارت بر قوانین ساده فیزیک هم عاجز مانده ایم و محاسبات سازه را هم حسب رابطه و رانت و رشوه خرید و فروش می کنیم، صحبت از جلب اعتماد مردم شبیه یک شوخی بی مزه است! اصلا کدام اعتماد؟! بعد این همه تحریف و سانسور و انکار در تلویزیون، مردم حق دارند خبر مرگ عبدالباقی را هم باور نکنند و به نشانه خشم و غم دمام زنی کنند!

البته که مقصر بسط ناکارآمدی و رونق بی اعتمادی در جامعه ما فقط شخص شهردار و عبدالباقی و جبلی و... نیست که با جابجایی آنها دنبال معجزه باشیم، اتفاقا نتیجه کار جبلی مدافع مردم و رئیسی منتقد تورم به چیزی جز سانسور و تورم بیشتر منجر نشده است!

«اینجا ایران است، ایران می ماند!» جز با تحول خواهی، اصلاحات بنیادین و تن دادن به قواعد عقلانیت در حکمرانی محقق نخواهد شد. این مسیر دشوار برخلاف دوره های پیشین، بیش از سیاست و شعار، تشنه قدمهای آهسته و پیوسته در بسط علم و فرهنگ و آگاهی است، یعنی راه افتاده ایم؟!