هم‌نوا_ حمید مظاهری راد

متاسفم که به این روز افتادیم، وقتی با هزار راه ناصواب به میز ریاست می رسیم، چند دستی آنرا می چسبیم تا با روش های نادرست حفظش نمائیم. توهم رئیس بودن رهایمان نمی کند و به عوضِ اصلاح عملکردها و تغییر رویکرد در نگرش خود و کارکنان، سعی می کنیم با محافظه کاری و اطاعت محض از اوامر روسا، پله های ترقی و رسیدن به جایگاه های بالاتر را سریع تر طی نمائیم.

در حقیقت این ما هستیم که در ادارات، سازمان ها و ارگان ها سیستم را با راه های معیوب به بن بست می کشانیم و پس از آن که مسائل را به مشکل تبدیل می نمائیم، دیگر نمی توانیم قطاری را که از مسیرِ اصلی اش منحرف شده به ریل اصلی آن باز گردانیم، البته که اصراری هم بر آن نداریم چرا که سازمانِ یاد شده را تنها پلی می دانستیم برای رسیدن به قدرت بیشتر و موقعیت بالاتر

آری این مائیم، ایرانیانی که در تعلیم و تربیت فرزندان مان کوتاهی می کنیم و نسلی را می پرورانیم که قادرند در راه رسیدن به زر و زور هر مانعی را ولو با روش های غیر اخلاقی از سرِ راه خود بردارند. بعد هم با ازدیاد مشکلات دیگرانی را مقصر می دانیم و فراموش مان می شود که بیشتر مدیران و حکمرانان مان ایرانی اند و در آغوش ما مردمان همین سرزمین پرورش یافته اند.

اخلاقی زیستن فراموش مان شده است، نمی دانیم که با تهیه ی ارز اضافی که نیازی بدان نداریم، سکه هایی که خریده و ذخیره می سازیم، و ده ها سفته بازی دیگر، نه تنها به سرمایه مان افزوده نمی شود که از طرفی به سرمایه ی ملی این مردم دردمند که خودمان هم از آنهائیم دستبرد می زنیم، و به طریقی نسل آتی که ناظر اعمال مان هستند را حریص، بی وجدان و حداقل بی تفاوت بار می آوریم.

امروزه متاسفانه علیرغم وجود صالحان در تمامی حِرَف و مشاغل، کم نیستند پزشکانی که بیماران را به چشم مشتری و صندوق پول می نگرند، اساتیدی که نگاه شان به دانشجو کسی نیست جز نویسنده ی مقاله، کتاب و مترجم به نام استاد، تا کرسی های خود را با امتیازات کسب گردیده ارتقاء بخشند، فعالان رسانه ای که قبلا عرض کرده ام برای کسب شغل و مبالغ ناچیز مرزبانان اصحاب قدرت و ثروت می شوند، هنرمندانی که هنر خویش را در خدمتِ زراندوزان قرار می دهند و یا مبلّغ مصرف گرایی می گردند، کارمندانی که بر حسبِ موقعیت شخص و یا اطرافیانش مبادرت به خدمت رسانی به ارباب رجوع می نماید و و و ....

طبقه دلالی در کشور ما رشد کرده و گسترش یافته و از آن گریزی نیست، و در میان تمامی طبقات جامعه فراگیر گشته است. جالب است که امروز کودکان، پیر زنان و پیرمردان بسیاری را می بینیم که وارد معاملات بورس می گردند تا از قافله ی همراهان خود عقب نمانند، این انسان هایی که در شرایط سنی حساسی قرار دارند و بایستی بفکر آسایش و آرامش شان باشیم را هم آلوده کرده ایم، آن هم در بورسی که جز قماربازی، اضطراب و تنش برای یک فرد ایرانی ثمری نداشته و موجبات تولید و بهره وری را به اذعان کارشناسانِ امر، به همراه نمی آورد.

یقینا در چنین اوضاعی، ایرانیانی که عاطفی بودند، به انسان هایی مبدل خواهند شد که حتی به نزدیکان خود به شکل یک کالا نگریسته و دوری و نزدیکی شان به اطرافیان و افراد پیرامونی بر اساس بهره ای خواهد بود که از ایشان به جهت مالی می برند. در حقیقت دودِ حرص، طمع و بی مبالاتی به چشم همه مان خواهد رفت.

تا زمانی که به خویش باز نگردیم و به همدیگر رحم نکنیم همه ضرر خواهیم نمود. یقینا نسل های آتی داستانِ فداکاری و ایثار در حق هم نوعان از جانب پیشنیان شان را باور ننموده و افسانه و تخیلی بیش قلمداد نخواهند کرد.