تیم والیبال جوانان ایران با شکست ایتالیا بر بام جهان ایستاد. بخش اعظمی از مردم ایران موفقیت این تیم را ندیدند. تنها عده‌ای از طریق رادیو ورزش و یک تلویزیون اینترنتی داخلی، شاهد غرور آفرینی جوانان ایرانی در خاک بحرین بودند. درست وقتی بچه‌های ایران در حال جادو کردن ایتالیایی‌ها با توپ والیبال بودند، شبکه ورزش در حال پخش فینال سوپرکاپ هلند بین  آژاکس ،آیندهوون بود. شبکه سه هم برنامه‌ای را با اجرای یامین‌پور روی آنتن برده بود. این بی تفاوتی تلویزیون، انسان را یا شعر معروف احمد شاملو، که چندی پیش مورد نوازش تلویزیون قرار گرفت، می‌اندازد. عمو يادگار! مردِ کينه‌دار! مستی يا هشيار خوابی يا بيدار؟» البته به جای عمو یادگار باید بگوییم، «عمو تلویزیون» خوابی یا بیدار؟ جوانان ایران به بازی فینال جهان رسیده بودند و چه افتخاری بالاتر از این؟ چندبار دیگر امکان دارد یک ورزش تیمی ما به چنین جایگاهی برسد؟ آیا نمی‎‌شد تلویزیون مانند آن شبکه اینترنتی، بازی را پخش می‌کرد؟ شاید امکانات و لابی آن شبکه از دستگاه عریض و طویل تلویزیون بیشتر است که توانسته بازی فینال جوانان والیبال جهان را پخش کند. شاید تلویزیون بگوید، حق پخش این بازی را نخریده است اما در این میان سوالی پیش می‌آید که مگر حق پخش بازی آژاکس و آیندهوون را خریده بودید؟ جوانان افتخار آفرین والیبال حق دارند از تلویزیون گلایه کنند. تلویزیونی که شبکه تخصصی برای ورزش راه انداخته است اما توانایی پخش یک دیدار والیبال را ندارد. واقعا هر بهانه‌ای از سوی تلویزیون برای عدم پخش این بازی پذیرفتنی نیست. به ویژه اینکه این بازی از شبکه‌های مختلف ورزشی  در حال پخش بود. تلویزیون یکی از مهم‌ترین نمادهای تبعیض در ایران است. آنها همانطور که میان جریان‌های سیاسی تبعیض می‌گذارند و تریبون‌های خود را تنها و تنها به جریانی خاص اختصاص می‌دهند، در پوشش بازی‌های ورزشی نیز تبعیض قائل هستند. تصور کنید یکی از دو تیم مطرح پایتخت در یک مسابقه چهارجانبه در دور ترین نقطه جهان حضور داشتند و تنها یک شبکه محلی این مسابقات را پوشش می‌داد، به نظر شما رفتار تلویزیون چگونه بود؟ به نظر می‌رسد آن بازی‌ها را پخش می‌کرد. به این نکته توجه کنید پخش کردن آن بازی اشکال ندارد بلکه پخش نکردن فینال جوانان جهان اشکال دارد. همانطور که حضور یک جریان خاص در تلویزیون اشکال ندارد. بلکه عدم حضور دیگر جریان‌های سیاسی دارای اشکال است. آنگونه که از شواهد پیداست، برخی در تلویزیون چاقویی تیز به دست گرفته‌اند و مانند فروشندگان کباب ترکی در حال بریدن مخاطبان از بدنه تلویزیون هستند. قطعا تلویزیون ایران با این وضعیت بازنده بزرگ رقابت با شبکه‌های ماهواره‌ای است. شبکه‌هایی که تمام فکر و ذکرشان جذب مخاطب است و تلویزیون ایران بیشتر به دنبال دفع مخاطب است.   عصرایران