در سالهای نوجوانی، ایام رمضان گاهی مصادف با روزهای گرم سال می شد. غالب هم سن و سالان اهل روزه بودند و از طرف دیگر عاشق فوتبال و «زو» در حد لالیگا! ما بچه های مذهبی و بازیگوش، روش مان این بود که سبک و زمانبندی بازی هایمان را طوری تغییر بدهیم که نه از روزه ماه خدا بی بهره بمانیم و نه از لذت و هیجان بازی هایمان چیزی کم کنیم! ساعات گرم ظهر را به سایه دیوارها پناه می بردیم و مشغول بازی «گل یا پوچ» و «منچ» می شدیم و ساعات نزدیک اذان مغرب را هم غرق فوتبال و زو! عرق می ریختیم و تشنه می شدیم، اما لذتی دیگر داشت فکر کردن به چند لیوان آب خنکی که یک ساعت بعد سر سفره افطار نوش جان می کردیم! دقت در اهداف تربیتی و معنوی ماه رمضان نشان می دهد که تحقق خودسازی و تزکیه نفس در این ماه خدایی، بدون تغییر سبک زندگی فردی و اجتماعی به سختی امکان پذیر است.تغییر و کاهش وعده های غذا، بیداری سحرها، تلاوت قرآن، کنترل غرایز و توجه بیشتر به معنویت و اخلاق، بخشی از برنامه های عملی رمضان هستند که لازمه رسیدن به آنها تغییر و اصلاح در شکل و زمان بندی برخی شئون زندگی فردی و اجتماعی است. مثلا واضح است که افطاری های مفصل و پرهزینه نسبتی با روح تزکیه و قناعت روزه داران حقیقی ندارد، بیداری تا نیمه شب و تماشای برنامه های غالبا پوچ تلویزیون مانع درک ساعات معنوی سحرها است، ساعات کاری مطابق ماههای دیگر باعث خستگی و خواب آلودگی روزه داران و عدم احساس لذت معنوی در ساعات روزه داری است، حتی رونق سریال های مثلا آموزنده تلویزیون در ساعات بعد از افطار، می تواند مانعی برای شرکت در نماز جماعت و نشستن پای منابر اعتقادی و اخلاقی مساجد باشد! رمضان می تواند یک ماه پر لذت و هیجان برایمان باشد، اگر بتوانیم سبک زندگی مان را در ابعاد فردی و جمعی اصلاح کنیم و مناسک معنوی و اجتماعی این ماه پرخیر و برکت را به درستی درک کنیم. واقعا چه اشکالی دارد که ما هم مثل مسلمانان برخی کشورهای اسلامی، عادت کنیم به سفره های ساده افطاری که هم کم هزینه اند و هم باعث رونق صمیمیت و محبت بین مسلمانان می شوند؟! چه لذت عمیقی دارد در این ماه، به جای غرق شدن در اینستاگرام و تلویزیون، در جمع های خانوادگی مان قرآن بخوانیم و کتابهای تفسیر را ورق بزنیم، مگر نه اینکه قرآن کتاب زندگی ما است؟! چقدر به جا است که در این ماه نورانی، احوال نیازمندان فامیل و محله را بیشتر دریابیم و  در حد توان کمک شان کنیم، مگر نه اینکه ما توصیه شده ایم به انفاق و دستگیری از نیازمندان؟! فقط با کمی تغییرات جزئی در نگرش و سبک زندگی، همه این رفتارهای خوب می توانند اتفاق بیفتند. اما من هنوز در حیرتم از مدیران و مسئولانی که چند سال پیش، با تغییر ساعات کاری در ماه رمضان مخالفت کردند و به بهانه های احتمالا سیاسی تغییر سبک زندگی در ماه رمضان را به رسمیت نشناختند. این عزیزان که انگار بی خبر از تجربه های رمضانی دوران نوجوانی ما بودند، کاش این روزها سری به ادارات بزنند و ببینند که نصف کارمندان روزه دار، صبح ها با تاخیر یک ساعته سر کارشان می آیند و نصف دیگر هم خواب آلود و گیج، منتظر فرصت های چند دقیقه ای هستند تا سرشان را روی میز بگذارند و چرتی بزنند! حیف نیست این روزها و ساعت ها؟!