داستان وضعیت کارگران ، پایانی باز دارد. داستانی که هر روز بر متن آن افزوده می‌شود و بیش از آنکه پایانی تلخ داشته باشد، به مثابه "تلخی بی پایان" است. تازه‌ترین رویداد این داستان، به‌کارگیری کارگران خارجی و بیکاری کارگران داخلی است. این موضوع را عضو کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس در گفتگو با سایت خبری "الف" مطرح کرده گفته، وضعیت کارگران ساختمانی ایرانی اصلا خوب نیست، کارگران ساختمانی خارجی، جایگزین کارگران ایرانی شده و کارگر ایرانی در خاک خود طرد می شود. حسینعلی حاجی دلیگانی نماینده شاهین شهر، برخوار و میمه در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه دولت کشور و بازار را رها کرده، گفت: در شرایط بد اقتصادی قرار داریم و شاهد تعطیلی برخی از واحدهای تولیدی هستیم. وی افزود: با تعطیلی این واحدهای تولیدی، کارگران بیکار می شوند و افرادی که سن بالا دارند و سالها در یک کارگاه و کارخانه کار کردند، جایی برای کار کردن پیدا نمی کنند. عضو کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس گفت: وقتی یک کارگر 40 یا 50 سال سن و 20 سال بیمه دارد، کار پیدا کردن برای وی بسیار سخت است. حاجی دلیگانی با بیان اینکه در حال حاضر صنعت ساختمان سازی نیمه حرکتی دارد، تصریح کرد: متاسفانه کارفرماها از افرادی خارجی به عنوان معمار، بنا، کارگر، نقاش، لوله کش، گچ بر، سرامیک کار، جوشکار و ... استفاده می کنند و در همین راستا شاهد بیکاری کارگران ایرانی هستیم. وی تاکید کرد: این کارگران خارجی، کارگران ایرانی را راه نمی دهند. یعنی یک کارگر ایرانی در خاک خود‌ش توسط خارجی ها طرد می شود. عضو کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس تاکید کرد: متاسفانه دولت هم برنامه ای برای ساماندهی امور ندارد .حاجی دلیگانی تاکید کرد: مسئولین باید در این زمینه پاسخگو باشند و وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای سر و سامان دادن به وضعیت کارگران باید برنامه ریزی کند. پایان نقل قول کنارگذاشتن کارگری که نیروی جوانی خود را در یک شرکت یا کارخانه به کار گرفته و حال در انتظار فرا رسیدن دوران بازنشستگی است، نمی تواند در هیج منطق قانونی و اخلاقی بگنجد.  کارگری که در 20-25 سالگی وارد یک مجموعه شده و در50 سالگی بیکار می شود، از کجا و چگونه سالهای باقی مانده تا زمان بازنشستگی را سپری کند؟ شاید کاهش بهره وری و بالا بودن هزینه ( بواسطه پرداخت پایان کار، حق مسئولیت و سنوات و ...) و نیاز به نیروی جوان با کمترین پرداختی حقوق، برای کارفرما توجیه پذیر باشد. امَا تکلیف کارگرانی که عمر خود را برای رسیدن به دوران بازنشستگی و تجربه پایین ترین سطح آرامش صرف کرده اند و حال در میانه راه زندگی بی توان و بدون انگیزه رها شده چیست؟ و مسؤولیت آن با کیست؟