غلامرضا مصباحی‌مقدم می‌گوید: آمر به معروف حتی نباید بایستد و ببیند که این امر به معروفی که انجام داده اثرگذاشته یا نه؛ چه برسد به آنکه بخواهد به کسی توهین کند یا به او حمله کند.

 غلامرضا مصباحی مقدم عضو مجلس خبرگان و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در واکنش به ماجرای ریختن ماست روی دختران به رویداد۲۴ می‌گوید: در آیات این جمله آمده که «وَلتَکُن مِنکُم أُمَّةٌ یَدعونَ إِلَى الخَیرِ وَیَأمُرونَ بِالمَعروفِ» که یعنی باید از میان شما، گروهی باشند که مردم را دعوت به خیر کنند. پس امر به معروف دعوت به خیر است. یعنی گروهی باشند که برای مردم خیرخواهی کنند، به منظور گسترش خیر و نیکی در جامعه، عده‌ای مصمم، دلسوز و آگاه باشند نسبت به دعوت به خیر.

مصباحی‌مقدم می‌گوید: وظیفه مردم در امر به معروف و نهی از منکر این است که اگر کسی انجام معروفی را فراموش کرده را به او تذکر دهند و اگر کسی منکری را انجام می‌دهد، به او نیز تذکر دهند. علاوه بر مردم، یک وظیفه‌ای هم بر گردن حکومت است که بسترسازی و پیاده کردن خیرات است؛ یعنی فراهم کردن شرایط برای هدایت شدن مردم به سمت خیر است. 

او با بیان اینکه اولین گام آموزش و تببین است، تصریح کرد: حاکمیت باید معروف‌ها، منکر‌ها و زشتی‌ها را برای مردم روشن و مشخص کنند. معروف‌ها مسائلی هستند که برای مردم نیز خواستنی و شناخته شده است. مانند دعوت به راست‌گویی، امانت‌داری، صداقت و خیرخواهی. معروف یعنی هر کار خیری که عقل هم آن را خیر می‌داند و نهی از منکر یعنی هر آنچه که انسان‌ها آن را به طور فطری منکر و زشت می‌شناسند. 

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام می‌گوید: کار انبیا امر به معروف و نهی از منکر است. انبیا با دار و درفش با مردم روبه رو نشدند که آن‌ها را امر به معروف کنند و از روی دلسوزی با مردم رو به رو شدند و تمام همت‌شان این بود که مردم را به خیر دعوت کنند. عامه مردم فقط با زبان می‌توانند مردم را امر به معروف کنند. اقناع یعنی نشستن و گفتن و توضیح دادن. ضمنا امر به معروف تا آنجایی برای مردم تکلیف است که امکان اثر گذاری وجود داشته باشد و اگر احتمال اثرگذاری نمی‌دهد، امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست. کسی که امر به معروف می‌شود فقط شنونده است و نیازی به جواب دادن ندارد و اگر تاثیر پذیرفت خودش آن معروف را انجام می‌دهد. آمر به معروف پس از تذکر حتی نباید بایستد و ببیند که این امر به معروفی که انجام داده اثرگذاشته یا نه؛ چه برسد به آنکه بخواهد به کسی توهین کند یا به او حمله کند.