سهیلا صدیقی: کربلا حالا آخرین ساعات حضور کم‌نظیر زائران را از سر می‌گذراند؛ موکب‌های ایرانی و عراقی با اینکه تا چند ساعت دیگر جمع‌آوری می‌شوند و خادمان زائران حضرت اباعبدالله (ع) کم‌کم عزم رفتن می‌کنند اما این ساعات پایانی همچنان پر شور است.

خانم مژده پازوکی (۵۱ ساله) امسال برای اولین بار به عنوان خادم به کربلا آمده و در یکی از موکب‌های ایرانی خدمت می‌کند: «من از شهرستان پرند آمده‌ام و امسال اولین سال است که خادمی در زمان اربعین را تجربه می‌کنم. حضورم در اینجا به واسطه یکی از دوستانم بود که گفت یکی از موکب‌ها در کربلا به خادم احتیاج دارد و از آنجا که چنین موقعیتی آرزوی هرکسی است، به سرعت پذیرفتم.»

خانم پازوکی که در زندگی عادی‌اش خانه‌دار است درباره نحوه فعالیتش در موکب توضیح می‌دهد: «من اینجا در قسمت انبار کار می‌کنم ‌و از آنجا که انبار، قلب یک موکب است، کار حساسی محسوب می‌شود. در انبار باید حواسم‌ به همه کم وکسری‌ها و موجودی‌ها باشد. مثلا هر روز ۳۰ کارتون آب معدنی مصرف می‌شود و باید برآورد کنیم که تا روز اربعین آب آشامیدنی تمام نشود. اینجا بسته‌های بهداشتی هم برای زائران درست می‌کنیم و پخش صبحانه، ناهار و شام هم با ما است. هر خادمی اینجا شماره دارد و برای اینکه همدیگر را بشناسیم، شماره مخصوص خودمان را داریم؛ مثلا من خادم شماره ۱۸ هستم.»

او درباره نگرش خود درباره «خادمی» می‌گوید: «چند سال پیش یکی از دوستانم در حرم حضرت علی (ع) و در صحن حضرت فاطمه (س) به عنوان خادم انتخاب شد و من خیلی برایش خوشحال بودم و از طرفی او را خیلی از خودم بالاتر می‌دیدم. شاید اولین بار، آنجا چنین چیزی را خواستم و آرزو کردم. البته همیشه از خادمی در مراسم اهل بیت استقبال می‌کردم، چون همیشه دینی را بر گردن خودم احساس می‌کردم. قلبم روشن و مطمئن است که آنها آمدند تا راه و چاه را به ما نشان دهند.

خانم پازوکی ادامه می‌دهد: «شما وقتی یک نفر را دوست دارید و از محبت او به خودتان آگاهید، دوست دارید بدون‌ چشم‌داشت هرکاری از دستتان بربیاید برای آن شخص انجام دهید. خادمی برای من همچین چیزی است. هر جا که باشم در مسجد محل یا مجلس مولودی و… خدمت می‌کنم. کارش هم برایم فرقی ندارد؛ چه دستشویی شستن باشد، چه غذا پختن و یا اینکه سنگی را از جلوی پای زائری بردارم. اما آرزوی بزرگم خادمی در سامرا در زمان ظهور است.»