اولین زبان نمادین، اعداد بودند و این نمادها به مرور، به عنوان معیار ارزیابی و پیشرفت مورد توجه قرار گرفتند. در آغاز چون انسان‌ها نمی توانستند بیشتر از تعداد انگشتان دست و پایشان شمارش کنند عدد ۲۰ اوج اعداد بود. این نماد تا قرن ها نشان دهنده سرآمدی و اول بودن بود تا جائی که بعد از تشکیل و راه اندازی مدارس به سبک جدید و لزوم ارزشیابی محصلان به جهت ارتقا تحصیلی استفاده از عدد ۲۰ به عنوان عالیترین حد انتظار، کاربرد استانداردی پیدا کرد و حتی معیاری جهت مقایسه و ارزیابی بشمار می آمد. با پیشرفت علم و کشف گستره توانایی‌های انسان و اینکه عدد ۲۰ برای ارزیابی اینهمه حدود انتظار و توانمندی آدمی، ملاک بسیار محدودی است؛ در قرن ۱۹ میلادی مدارس و دانشگاه‌های غرب از عدد ۱۰۰ به عنوان افق ارزیابی دانش و دانستن استفاده استفاده شد. با عمل به این معیار نه تنها ارزیابی ها دقیق تر شد بلکه حدود انتظارات از مراکز آموزشی و حتی اداری و صنعتی فراتر رفت؛ هر چند استفاده از عدد ۱۰۰ به عنوان بالاترین نمره! باعث تامین بسیاری از انتظارات ارزشیابی شد و لیکن وسعت و عمق علوم و ویژگی های مختلف انسان ها و توجه خاص به تفاوت‌ها و پرورش استعداد فردی به جای یکسان نگری موجب شد از ارزیابی های کیفی که فرد محور و فوق العاده تخصصی هستند به جای ارزیابی های کمی که فقط حوزه نظری دانش را آنهم بصورت ناقص مورد قضاوت قرار می دادند استفاده گردد. هر چقدر یک جامعه در بعد ارتقای علمی و پیشرفت تکنولوژیکی و معرفتی کم تحرکتر باشد تمسک به معیار کمیتی پایدارتر و مقاومتر است. همانطور که انتظار از دانش آموز امروزی حفظ چهار عمل اصلی (جمع و تفریق و ضرب و تقسیم) یا اینکه انجامنا پایتخت چاد است انتظار بسیار ابتدایی و غیر کنکاشی است و از او توقع می رود مسائل جاری و آینده را به چالش کشانده و از دل چالش ها، راه حل ها را کشف و ارتقا فردیت خویش را بصورت اکتشافی و نه تقلیدی پیش ببرد؛ دیگر نمی توان پیشرفت این دانش آموز را با عدد ۲۰ یا ۱۰۰ سنجید! هم انسان که ابزار قدیمی سنجش، داور بسیار ناکارآمدی برای ارزیابی وسعت دانایی است، استفاده از کارگزاران و مدیرانی که هنوز ذهنشان در دامنه صفر تا ۲۰ گرفتار و محدود است نمی تواند باعث ایجاد یک جامعه پویا و روزآمد باشد. در دوره ای که برای ایده های غیر قابل دسترس و خارق العاده بسته های تشویقی در نظر می گیرند و برای رفاه و بهره مندی مردم در برخی کشورها وزارت سعادتمندی شهروندی تعریف می شود و مدیرانِ جامعه هر روز با طرحی نو و ایده ای جدید، زندگانی را برای ساکنان، فرحبخش تر میکنند؛ هنوز کسانی هستند که فکر می کنند ایستایی و حفظ وضع موجود بهترین روش اداره امور است. برای عصری که با یک کلید می توان با اقصی نقاط جهان ارتباط تصویری برقرار کرد؛ در دوره ای که نور خورشید تجزیه و از هر کدام از شعاع هایش استفاده مجزایی می شود؛ در دوره ای که تلاش برای رعایت حقوق گیاهان و جانوران با حقوق بشر، یک هارمونی متناسب پیدا‌ می کند، نمی شود اداره آن را به دست کسانی داد که هنوز اوج پیشرفت را ۲۰ می بینند و فکر می کنند لایروبی فاضلاب و پرداخت بموقع حقوق کارکنان نهایت سعادت و انتظار یک اجتماع است. در واقع اینها نه تنها رویایی برای پیشرفت بشریت ندارند بلکه رویاپردازی دیگران را وهم و غیر قابل قبول می دانند. پرورش رؤیاها در بستر امن و در احساس خوشآیندی رخ می دهد و اصلی ترین دشمن رؤیا پردازی ترس است.   افراد ترسو هیچوقت نمیتوانند یک ایده پرداز شوند. هیچ رؤیایی را نمی توان با عدد نمایش داد بلکه رؤیا نیاز به پرورش دارد و این پرورش نمی تواند به دست کسانی مدیریت شود که یبوست فکری شان بزرگترین عامل عقب ماندگی جامعه و هنوز نمره گذاریشان به اندازه تعداد انگشتان ِ دست و پایشان بوده و تصور دارند عددی بالاتر از ۲۰ وجود ندارد!   منبع: عصر ایران