نمایشگاه‌های فاطمیه، با صرف انرژیِ فراوان توسط جوانهای پرجنب‌وجوش برپا می‌شود. بعضی جاها کاری در حد یک شهرک سینمایی انجام می‌شود. خوش‌سلیقه و معمارانه!

مجموعه‌ی این نمایشگاهها اما از حیث محتوا، شبیه به هم بوده و به تکرار تعدادی نما و نشانه ختم می‌شود. پرسش این است که کدام قرائت از فاطمه‌ی عزیز در این نمایشگاهها جریان دارد؟ بناست که مخاطب، با گشت و‌ گذار در کوچه‌ها و معابر بازسازی‌شده‌ی مدینه، به کدام قافله بپیوندد و به کدام شناخت برسد؟ کدام اسلام؟ کدام علی؟ کدام فاطمه؟ کدام تشیع؟ خطای بزرگی که در این نمایشگاهها به عادت و عرف تبدیل شده، نگاهی صوری به وقایع تاریخی‌ست. این نگاه صوری، به لایه‌ای اولیه از وقایع تاریخ اسلام تکیه و بسنده کرده و از ایجاد امکان تحلیل جامع از منظومه‌ی اسلام، ناتوان می‌ماند. فاطمه‌ی تصویر شده در نمایشگاههای ما، فاطمه‌ای همواره اندوهگین و منفعل است که مع‌الاسف ترحم مخاطب را برمی‌انگیزد! باید این انرژی‌های ارزشمند را، جسارتِ عبور از لایه‌های اولیه‌ی وقایع تاریخی اسلام بخشید.

روح‌الله رشیدی