گروه : آرشیو
اول: علیرضا امتیاز معمار نام آشنای ایرانی چند روز پیش موضوعی را مطرح کرد تحت عنوان همدلی ملی یا اکسپو. اینکه شرکت در اکسپو در شرایط فعلی که خیلی از مدارس ما هنوز بخاری ندارند، صحیح است یا خیر. بعد هم چند روز بعد یک یادداشت دیگری تحت عنوان هم اکسپو هم همدلی ملی منتشر کرد و این بار سوال کرد که آیا میشود اکسپو را داشته باشیم و در کنارش بخاری؟! صرف نظر از اینکه آیا این دو مقوله اصلا بهم ربط دارند و مقایسه شان آیا درست است یا خیر و اینکه آیا اصلا اکسپو، محفلیست که ایران هم باید برای خودی نشان دادن در عرصه بین المللی حضور داشته باشد و یا اکسپو دورهمی برای عده ای است الیت خوشحال و جای هدر رفت پول و سرمایه، به یک کنار، زمان مطرح شدن موضوع و خود آن، از طرف معماران و طراحان، زیر تیغ انتقادهای مثبت و منفی زیادی قرار گرفت. عده ای علیرضا امتیاز را به فرصت طلبی و رفتار پوپولیستی محکوم کردند و گفتند مطرح کردن موضوع اکسپو، آن هم در این زمان و به این طریق چیزی نیست جز سودای شهرت طلبی و عده ای نیز مانند محسن اکبرزاده با او همراه شدند و به اصلاح وارد کمپین همدلی ملی و گفتند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است… .
دوم: همچنان هم که خود علیرضا امتیاز نیز بدان اشاره کرده است، اکسپو یکی از بزرگترین رویدادهای جهانی بعد از برنامه هایی چون المپیک و جام جهانی و غیره است که هدف از آن آشنایی مردمان کشورهای مختلف با فرهنگ، پیشرفت یکدیگر و ایجاد بستری برای گفتگو و تعاملات بین المللی است و به تبع مانند هر رویداد جهانی دیگر نیز دخل و خرج خودش را دارد و هزینه های اجرای نمایش و برپایی پاویون ها زیاد نباشد، کم نیز نیست… .
اعتراضات در پی برپایی چنین رویدادهایی تازگی ندارد و مختص ایران نیز نیست. زمانی که اعلام شد در سال 2008 چین میزبانی المپیک جهانی را برعهده دارد، مدت های مدیدی خیابان های پکن و اطراف آن شاهد درگیری ها و نزاع های خیابانی بود. ماجرا تا جایی ادامه پیدا کرده بود که معترضین تهدید کردند به ورزشکاران حمله خواهند کرد و حتی مشعل المپیک را خاموش… به هرحال و ورای تمامی این اعتراضات و دعواها، مقامات چین موفق شدند المپیک 2008 را به صورتی آبرومندانه و بدون هیچ زد و خورد و اتفاق ناخوشایندی اجرا کرده و به پایان برسانند. هرچند در آخر چیزی حدود 44 میلیارد دلار نیز خرج روی دست چینی ها گذاشت تا پکن تبدیل به شهری مناسب حال دنیا شود.
گفته میشود که المپیک چین هنوز یکی از پرهزینه ترین تورنمنت های برگزار شده در جهان بوده و حتی کشورهای میزبان بعدی نیز [با احتساب گذر زمان و تورم] تا به این حد زیاد هزینه صرف اجرای این مراسم نکرده اند و چین فعلا رکوردار محسوب میشود. البته با خرج این این همه هزینه، برداشت هایی که چین از مراسم داشت نیز کم نبود. در همان زمان جهانیان اذعان داشتند که چین دیگر یک کشور معمولی نیست و قدرت خود را به رخ جهانیان کشیده است. حتی اگر خاطرتان بیاید در همان مراسم افتتاحیه، چین افتخار اختراع کاغذ را که همیشه مورد مناقشه بین چین و کشورهای همسایه اش از جمله ژاپن بود، تلویحا با اجرای نمایشی زیبا با نام خود در ذهن جهانیان ثبت کرد… حال سامورایی ها هر چقدر میخواهند اصرار کند و های و هوی و اصلا کارشان در آخر به هاراکیری و امثالهم برسد، چه فایده… . آن صحنه نمایش پرطمطراق بود که در ذهن ما و دیگران ثبت شد و به یادگار ماند. دور بعد که المپیک در لندن بود و پایتخت سیستم سرمایه داری، ملکه و دور و بری هایش تصمیم متفاوت تری گرفتند. آن ها نمی خواستند مانند چین زیاد خرج کنند و البته نیاز چندانی هم به آن نمی دیدند، ولی باز و به هر زحمتی بود، نمایشی اجرا شد برای نشان دادن فرهنگ مردمان آن کشور. از هری پاتر و جی کی رولینگ گرفته تا مستر بین و زندگی روستایی مردم انگلیس و مرغ و خروس شان!
به هرحال و با برآورد تمامی هزینه ها سرسام آور چنین مراسم هایی و باز هم با وجود مخالفت ها و گاه تهدیدها، کشورهای مختلف دنیا هنوز که هنوز است در مقابل وسوسه دیده شدن تاب نمی آورند و هر وقت زمان قرعه کشی و انتخاب کشور میزبان برای برگزاری یک رویداد بین المللی میرسد، همگی سر از پا نمی شناسند و حتی حاضرند برای آنکه قرعه به نام آن ها بیفتد، رشوه های سنگینی به دستان پشت پرده نیز بدهند. به طور حتم و یقین، بررسی های صورت گرفته طی سالیان گذشته نشان داده که آنچه در قبال اجرای چنین مراسم هایی میتوان به دست آورد اگر بیشتر نه، کمتر از هزینه اولیه نیست. چه بسا در روزگار کنونی هیچ ملتی بی دلیل سر کیسه را نیز شل نمیکند.
[caption id="attachment_16314" align="alignnone" width="300"]
غرفه آلمان در expo اکسپو میلان[/caption]
ماجرا اکسپوی ایران نیز متفاوت از تمامی این ماجراها نباید و نمی تواند باشد. امسال (2019) یکی از کشورهای حاشیه خلیج فارس یعنی امارات متحده عربی، میزبان این رویداد بین المللی است و قرار است تا چند ماه دیگر یعنی همین فروردین ماه، نزدیک 25 میلیون نفر [به گفته علیرضا امتیاز] به مدت شش ماه از این رویداد در شهر دوبی بازدید کنند. اینکه این شیخ نشین های عرب چقدر هزینه برای اجرای این ماجرا کرده اند و چقدر پول و قول در همان پشت پرده بین افراد مختلف رد و بدل شده است، اصولا به ما ربطی ندارد. آنچه به ما ربط دارد استفاده صحیح از این فرصت است برای نشان دادن گوشه ای از قابلیت های ایران عزیزمان به جهانیان و به قولی عقب نماندن از قافله. البته به شیوه ای صحیح و آبرومندانه و منطقی. نه به شیوه «لوله شده» و «ناهمگون» و «نامعمارانه» تجربه شده در اکسپوی میلان و نه محفل و بهانه ای برای مطرح شدن مشاوران رده دو و فرمایشی. در این معنا اگر در فلسفه اکسپو دقیق تر شویم، خواهیم فهمید که اکسپو نه تنها می تواند «فرصت برابر» کارآفرینی و جذب ایده های خلاقانه را برای معماران و طراحان ایرانی برآورده کند که حتی با یک اجرای هوشمندانه از اتلاف سرمایه و اسراف هزینه هایی که علیرضا امتیاز از آن ها نگران است نیز جلوگیری کرد. تو گویی یادمان رفته که معماری و طراحی صرفا در مقیاس لاکچری آن اتفاق نمی افتد و اتفاقا کسی معمار است و لایق طراحی غرفه اکسپو ایران در دوبی، که بتواند با صرف کمترین هزینه ها، بهترین نتیجه را برای ما و ملت به همراه بیاورد. هرچند نگارنده هنوز از مقایسه اکسپو و بخاری ها چندان مطمئن نیست و قرار دادن این دو را کنار هم قیاس مع الفارق میداند، منتهی به شخصه معتقدم با تخصیص عادلانه منابع، هم می توانیم اکسپو را داشته باشیم و فرصت دیده شدن و چه بسا جذب سرمایه گذاری های بین المللی را در عرصه های مختلف به واسطه اکسپو از دست ندهیم و هم هر چیز دیگری که برای خوب بودن حالمان لازم است از بخاری بگیر تا آب و نان و گوشت بر سر سفره ها … .
غرفه آلمان در expo اکسپو میلان[/caption]
ماجرا اکسپوی ایران نیز متفاوت از تمامی این ماجراها نباید و نمی تواند باشد. امسال (2019) یکی از کشورهای حاشیه خلیج فارس یعنی امارات متحده عربی، میزبان این رویداد بین المللی است و قرار است تا چند ماه دیگر یعنی همین فروردین ماه، نزدیک 25 میلیون نفر [به گفته علیرضا امتیاز] به مدت شش ماه از این رویداد در شهر دوبی بازدید کنند. اینکه این شیخ نشین های عرب چقدر هزینه برای اجرای این ماجرا کرده اند و چقدر پول و قول در همان پشت پرده بین افراد مختلف رد و بدل شده است، اصولا به ما ربطی ندارد. آنچه به ما ربط دارد استفاده صحیح از این فرصت است برای نشان دادن گوشه ای از قابلیت های ایران عزیزمان به جهانیان و به قولی عقب نماندن از قافله. البته به شیوه ای صحیح و آبرومندانه و منطقی. نه به شیوه «لوله شده» و «ناهمگون» و «نامعمارانه» تجربه شده در اکسپوی میلان و نه محفل و بهانه ای برای مطرح شدن مشاوران رده دو و فرمایشی. در این معنا اگر در فلسفه اکسپو دقیق تر شویم، خواهیم فهمید که اکسپو نه تنها می تواند «فرصت برابر» کارآفرینی و جذب ایده های خلاقانه را برای معماران و طراحان ایرانی برآورده کند که حتی با یک اجرای هوشمندانه از اتلاف سرمایه و اسراف هزینه هایی که علیرضا امتیاز از آن ها نگران است نیز جلوگیری کرد. تو گویی یادمان رفته که معماری و طراحی صرفا در مقیاس لاکچری آن اتفاق نمی افتد و اتفاقا کسی معمار است و لایق طراحی غرفه اکسپو ایران در دوبی، که بتواند با صرف کمترین هزینه ها، بهترین نتیجه را برای ما و ملت به همراه بیاورد. هرچند نگارنده هنوز از مقایسه اکسپو و بخاری ها چندان مطمئن نیست و قرار دادن این دو را کنار هم قیاس مع الفارق میداند، منتهی به شخصه معتقدم با تخصیص عادلانه منابع، هم می توانیم اکسپو را داشته باشیم و فرصت دیده شدن و چه بسا جذب سرمایه گذاری های بین المللی را در عرصه های مختلف به واسطه اکسپو از دست ندهیم و هم هر چیز دیگری که برای خوب بودن حالمان لازم است از بخاری بگیر تا آب و نان و گوشت بر سر سفره ها … .
https://hamnava.ir/News/Code/16313
0 دیدگاه تایید شده
