با شروع ماه رمضان برنامه‌های افطار و سحر شبکه‌های مختلف آغاز شده‌است. شبکه‌های ملی مانند سال‌های گذشته در برنامه‌های خود تنوع را چاشنی کار کرده‌اند اما مخاطبان شبکه سهند در اولین سحری ماه رمضان تقریبا با برنامه‌ای مطابق روال همه‌ سال‌های گذشته مواجه شدند. صحنه‌ای که شبکه سهند برای نخستین سحری چیده‌بود چندان تنوعی نداشت. مجری برنامه بدون صدا و سیمای خاصی حتی از یافتن دوربین هم عاجز مانده‌بود و نشان می‌داد که تبحر چندانی در مجری‌گری آن هم در ساعات مهمی مانند سحر ندارد. مجریان برنامه‌های سحر و افطار باید بدانند که در ساعات خاصی با مخاطب به گفتگو می‌نشینند و سرحال آوردن مخاطب در این ساعات اهمیت مهمی دارد. صدا و سیمای سهند همواره نشان داده که توجه چندانی به بعد صدا و سیما! که اولیه‌ترین ملزومات یک مجری و گوینده‌است ندارد. می‌گویید نه به صدای گوینده‌ای که سحرگاه مدت‌زمان مانده تا اذان را تذکر می‌دهد گوش کنید! رسانه ملی در سال‌های اخیر با برنامه‌هایی مانند سمت خدا نشان داده که تغییر چهره‌های قدیمی روحانیت و مجال دادن به روحانیون تازه نفس تغییر مهمی در مخاطبان ایجاد می‌کند. چهره‌هایی مانند حجه‌الاسلام دکتر ناصر رفیعی با تغییرنوع گفتگو با مخاطب، نوع تحلیل و به‌‌روز کردن موضوعات مورد بحث نشان دادند که مردم اگر حرف تازه‌ای بشنوند پامنبری‌های خوبی هستند. به نظر می‌رسد با تجلیل از پیشکسوتان روحانیت بهتر است سیمای سهند هم دست به چنین تغییری بزند و به دنبال روحانیونی برود که برای مخاطبان تازگی داشته باشد. ما تقریبا با اغلب روحانیونی که در ساعات سحر و افطار سخن‌می‌گویند بزرگ شده‌ایم و سخنان این بزرگان حتی درخاطرات کودکی ما هم جا گرفته‌است آیا بهتر نیست به این عزیزان مجال استراحتی داده شود؟ به هر حال نوع بیان، دانش و سلیقه روحانیان جوان بیشتر با سلیقه عموم مخاطبان جوان صدا و سما همخوانی بیشتری دارد. شبکه سهند نشان داده که سلیقه خوبی در تولید برنامه‌های سحر و افطار ندارد. سال‌ها مجریان محلی ساعات نزدیک به سحر را با خواندن اشعار فله‌ای -از هر شاعری که دیوانش دم‌دست‌تر بود- گذرانده‌اند و حالا با تغییر دکور و صحنه با مجریانی که نخستین ویژگی‌های یک مجری معمولی را ندارند سعی می‌کند تا نگاه مردم را به خود جلب کند، غافل از این که با روش فعلی مردم تنها برای شنیدن اوقات شرعی مخاطب این برنامه‌ها خواهند بود.