هر جا از ایران‌مان که چراغی روشن شود، مایه دلگرمی و خرسندی است؛ از ماکو و جلفا در بالای نقشه گرفته تا زابل و چابهار در جنوب. اما مقایسه تجربه‌ شهرها، می‌تواند کاستی‌‌ها و سستی‌های مدیریتی را در استان‌های مختلف نشان دهد. از مسئولان ملی و استانی گرفته تا فعالان فرهنگی و اجتماعی و عموم مردم، اذعان دارند که تبریز از قافله توسعه عقب مانده‌است. دیگر لازم نیست تبریز را با کلان‌شهرهای مهمی چون اصفهان و شیراز مقایسه کنیم. راه دوری نرویم و نیم‌نگاهی به مشگین‌شهر اردبیل در 180 کیلومتری تبریز بیندازیم. شهری که از نظر وسعت، یک‌هفدهم تبریز است، در هفته گذشته، به طور متوسط روزانه 70 هزار نفر را میزبانی کرد. این تعداد بازدیدکننده را در تبریز هم می‌توان یافت، اما تنها داخل سررسید و تبلت‌ مدیران! مدیران گردشگری مشگین‌شهر و استان اردبیل، تلاش خود را نه با آمارهای فضایی، بلکه واقعی و عملیاتی ثابت کرده‌اند. کافی است پل معلق مشگین‌شهر را در آرشیو یک هفته اخیر اینترنت جستجو کنید تا ببینید که جریان گردشگری در این شهر کوچک، چقدر پرجوش‌وخروش است. در همین تعطیلات چند روز پیش، فوج مردم از شهرهای مرکزی و حتی جنوبی کشور، راهی مشگین‌شهر شدند تا طبیعت باشکوه آذربایجان را از پل معلق مشگین‌شهر( همراه برنامه های متنوع) تماشا کنند و در هوای خرداد مطبوع آذربایجان، نفسی تازه کنند. تبریز سال‌ها است که پروژه شهری جذاب و اثرگذار نداشته‌است. بیشتر پروژه‌های شهری، پیکره‌های سرد و بی‌روحی هستند که کارکرد انسانی ندارند و اغلب، با اهداف خودرویی اجرا شده‌اند. پروژه‌ای مشابه پل معلق مشگین‌شهر که تحول‌ساز باشد و زمینه تعلق‌خاطر و اشتیاق مردم را فراهم کند، در تبریز نیست. علاوه بر پل معلق، قلعه ساسانی، بقعه شیخ‌حیدر، دژ قهقهه، شهر باستانی، قلعه بربر و سایر جاذبه‌های تاریخی مشگین‌شهر، با انضباط و نظارت مستمر، در خدمت مسافران هستند. مقایسه هر یک از این آثار با وضعیت اسفبار محوطه ارک یا مسجد کبود، گویای بسیاری از واقعیت‌ها است. مشگین‌شهر بر خلاف تبریز، رونق گردشگری را به هتل‌های لوکس و گران‌قیمت محدود نکرده‌ است، بلکه با تقویت بوم‌گردی و بسیج ظرفیت‌های اقامتی نهادهای مختلف اجرایی، میزبان هموطنان از جای‌جای کشور است. هم‌اکنون 65 طرح بوم‌گردی در استان اردبیل، در دست بررسی است و پیش‌بینی می‌شود جریان گردشگری در این شهر، به زودی به یک جریان کاملاً مردمی تبدیل شود. سفر به مشگین‌شهر، برای آن‌ها که تجربه‌اش کرده‌اند، یک سفر خاص، با قیمت معقول و امکانات مکفی است. زمانی که شهرهای کوچک مانند مشگین‌شهر بی‌هیچ ادعای گزاف، در تکاپو بودند، مدیران گردشگری تبریز، در بلندپروازی تبریز2018 سیر می‌کردند و در سند موسوم به «توسعه و تدبیر» جذب ۲میلیون گردشگرخارجی و ۶میلیون گردشگر داخلی را در افق سال 1400 هدفگذاری کرده‌بودند. کمتر از دو سال به این موعد باقی مانده‌است و گر این هدف، واقعی است باید حال‌وهوای 2میلیون‌نفر گردشگر در همین تعطیلات عید فطر، در شهر مشهود می‌بود. اما مشاهدات میدانی، از پارک‌ها، موزه‌ها، ورودی‌های شهر و مسافرخانه‌های مرکز شهر، به وضوح نشان می‌دهد که تبریز، یکی از سردترین و بی‌رونق‌ترین دوره‌های گردشگری خود را سپری می‌کند. قابلیت‌های تبریز از نظر تنوع تاریخی، فرهنگی و طبیعی در کشور کم‌نظیر است. ظرفیت‌هایی که به‌خودی‌خود می‌تواند منبع رونق اقتصادی و فرهنگی یک کشور را رقم زند، اما به خاطر ضعف و ناکارآمدی چند مدیر، در رنج و عزلت به سر می‌برند.