به گمانم از سریال شهرزاد شروع شد. کشف فرمول پرفروش شدن و دل مخاطب را به دست آوردن. آن هایی که بیرون نشسته بودند خوب فهمیده بودند اشکال کار از کجاست و درست دست گذاشتند همان جا. یعنی هرآن چه را تلویزیون به عنوان یک رسانه فراگیر وظیفه داشت به مردم بدهد و از مردم دریغ می کرد در اختیار مردم قرار دادند و این فرمول بلافاصله جواب داد.

سعید آقاخانی درباره علت پرش های «نون خ» در تلویبیون گفت: همین طور دارند سانسور می کنند!

بعد از اعتراف رئیس صداوسیما مبنی بر از دست‌دادن مرجعیت در داخل کشور، کاربران شبکه‌های اجتماعی با انتشار جدولی به مقایسه برنامه‌های نوروزی صداوسیما و شبکه نمایش خانگی و علت روگردانی مردم از تلویزیون پرداختند.

مراسم تحویل سال ما ساده بود، خیلی ساده، اما برای من دلچسب‌تر و درست‌تر از هر جای دیگری بود، حداقل برای من.

مدیرکل صدا و سیمای آذربایجان شرقی گفت: اگر ابزارهایی که فناوری در اختیار ما گذاشته است و جامعه شناسی تک‌تک رسانه‌ها را نشناسیم با مشکل مواجه می‌شویم.

آیا جامعه ما آن طور که باید، شاداب و سرزنده است؟

کودکان امروز با کودکان دیروز متفاوت شده‌اند، اما همچنان در تلویزیون برنامه‌سازی برای این رده سنی با معیارهای گذشته طراحی و ساخته می‌شود. برنامه‌سازی برای کودکان به دلیل نقش آنها در جامعه باید جدی گرفته شود، اما زمانی که این برنامه‌ها با دم‌دستی‌ترین شکل ممکن ساخته می‌شود چه تاثیری در جذب و آموزش کودک دارد؟ اگر برنامه‌سازان نتوانند کودکان و دنیای آنها را بشناسند چه اتفاقی می‌افتد؟

چندی پیش روزنامه جوان در پاسخ به این سوال که « چرا رفتار حکومت با زنانی که آنان را بدحجاب می‌خواند در زمان انتخابات یا راهپیمایی‌های حکومتی فرق دارد؟» نوشت: «آن خانمی که در راهپیمایی ملی شرکت می‌کند و با رأی خود در انتخابات علاقه‌اش را به میهنش نشان می‌دهد، در واقع نشان می‌دهد به هنجار‌ها و ارزش‌های عمومی این جامعه علاقه‌مند است و حتی اگر در عمل با برخی از آنها موافق نباشد، به دنبال برهم زدن آنها و مبارزه با این هنجار‌ها نیست.»