به گزارش همنوا، مستندات به جا مانده از مراسم تشییع شهدای 27 دی ماه 65، عمق فاجعه را به خوبی نشان می‌دهد، دانشگاه سر تا پا عزادار نخبگانی است که در پشت خط مقدم جبهه جنگ، بی هیچ مزدی با جان و دل برای دفاع از میهن تلاش می‌کردند، هر چند خیابان‌های دانشگاه تبریز به نام شهدای 27 دی ماه مزین شده، اما نسل جدید آن‌ها را نمی‌شناسند.

سجاد (ایرج) خلوتی، محسن محمدی غریبانی، رحمان قفل‌گری، مرتضی زمان‌پور، علی فصیح کجاآبادی، حمیدرضا ملکوتی خواه، علی‌رضا رضوان جو، عباس ارشدی پور، صدیار صفری، بیاضعلی اسدی فرد، سید محسن جواهری، سعید امیرخانی، مهدی امیرکاظمی، علیرضا کریمی وفایی، حسین شیرین سرندی، مرتضی جابری، فواد الدین محمودی، یعقوب اسماعیل زاده، شیرزاد شریفی، هاشم اخترشمار، عادل جعفری نویمی پور و حسین رضاپور، ساعت 22:20 شب شنبه 27 دی سال 65، در کارگاه دانشکده فنی دانشگاه تبریز بر اثر اصابت بمب رژیم عراق به شهادت رسیدند، شش نفر نیز در این حادثه جانباز شدند، عمق این فاجعه به قدری وحشتناک بود که افراد زیادی با شنیدن این خبر اسفناک برای تماشای صحنه جنایت رژیم بعث روانه محل شدند.

جنگ شد، هشت سال هم طول کشید. بمباران‌های بیشمار، اسارت‌ها و شهادت‌های بسیاری اتفاق افتاد. رژیم بعثی، چشمانش را به روی انسانیت بست و زندگی میلیون‌ها انسان‌ را در طمع قدرت طلبی‌اش نابود کرد . البته پشتیبانی دولت‌های پشت پرده از این رژیم بود که باعث شد صدام، پایش را فراتر از یک جنگ ساده بگذارد. بمباران‌هایش را حتی به تبریز رساند و داغ فراموش نشده‌ای را بر دل هزاران هزار مردم و خانواده‌ها گذاشت.

در این میان، سازمان‌ها و کشورهای مدعی حقوق بشر فقط سکوت کردند. سکوتی که هشت سال طول کشید و شیهه‌های ظالمانه بمب و ترکش را بر سر مردم بی گناه فرود آورد. 

آن جوانان دانشجو در کارگاه فنی دانشگاه تبریز ، جمع شده و از دانش و توان علمی خود استفاده کردند تا تجهیزاتی بسازند و به دست رزمندگان اسلام برسانند، با وجود تهدیدات روزانه مبنی بر احتمال بمباران کارگاه، بازهم تا آخر ایستادند. این شهدا هر روز با غسل شهادت به کارگاه می‌آمدند و وقتی برق کارگاه قطع می‌شد، به جای بیکاری، دعای توسل حضرا زهرا(س) می‌خواندند. به قول یکی از بازماندگان بمباران کارگاه، رزمنده جانبازی که بر روی ویلچر نشسته بود و هیچ دانشی درباره تجهیزات نداشت هم با عشق و اخلاص به کارش توانست در مدت کمی، آچار فرانسه کارگاه شود و حتی به بچه‌های دیگر درس بدهد. 

امروز، ۳۵ سال از آن شامگاه می‌گذرد که ۲۲ جان پر کشید و دیگر ۲۲ خانواده و مادران و پدرانی داغ دیده نمی‌توانند فرزندشان را در آغوش بگیرند و در حسرت دیدن خوشبختی جگرگوشه‌هایشان مانده‌اند.

سازمان به ظاهر حقوق بشری در ۳۵ سال پیش که تعدادی دانشجو در یک مرکز علمی و دانشگاهی، هدف موشک‌های رژیم بعث و بمباران‌ ظالمانه قرار گرفتند، کجا بود؟ وقتی ساعت ۱۰ و ۲۰ دقیقه شب، ترکش‌ها به این کارگاه فنی دانشگاه تبریز برخورد کرد و جوانان این کارگاه با ذکر یا حسین و یا زهرا، دست، پا، چشم و تن خود را قطع شده دیدند، کجا بود؟ وقتی شش جوان، تن بی جان ۲۲ دوست و رفیق خود را غرق در خون دیدند، چه می‌کرد؟

مادر هر کسی که آن شب در آن کارگاه مشغول کار بود، بعد از شنیدن خبر بمباران، چه حالی داشت؟ قطعا مدعیان حقوق بشر این احساس را درک نمی‌کنند. یکی از جوانان آن شب، به حالت سجده شهید شده بود. تن یکی از آن‌ها، ۹۰ درصد با اتصال به برق، سوخته بود و دست یکی قطع شده و چشمانش ترکش خورده بود. اما باز هم سازمان حقوق بشر و دولت‌های هم پیمانش سکوت کردند. اصلا نام حقوق بشر برای چه بر سر در این سازمان آن هم مزین به شعر سعدی نگاشته شده است؟

سکوت جامعه جهانی در مقابل استفاده رژیم بعثی از سلاح‌های شیمیایی به دفعات مکرر، نشان می‌دهد که صدام در آن روزها، تنها نبود و تا به امروز هم پیگیری پرونده‌های سنگین جنایات ضدبشری رژیم بعث و دولت‌های غربی در دادگاه‌های بین‌المللی به نتیجه نرسیده و نخواهد رسید. 

نه تنها جامعه جهانی، جوابی برای جنایات آن هشت سال ندارد، بلکه امروز در مقابل جنایات ضدبشری دیگری که در منطقه خاورمیانه اتفاق افتاده و یا می‌افتد نیز همچنان سکوت می‌کند. جنایاتی که با شهادت هزاران نفر از مردم بیگناه در خاک‌های فلسطین، افغانستان، سوریه، یمن و ... گویای فجیع بودن و نزول شان و جایگاه انسانیت در قرن ۲۱ است.

اما ما ملت مسلمان، همچنان امید داریم، که روزی فرا می‌رسد و تمامی این جنایات دور از انسانیت در دنیا به اتمام می‌رسد و مردم تمام نقاط دنیا در آرامش و به دور از فسادهای اخلاقی، جنگ و خون و خون ریزی زندگی می‌کنند. - ایسنا